Artık Gülün Şiiri - Özgür Doğa

solmasını ben bilirim
kurumasını bilemem, gülün

mazlumun yüzündeki
ışığı süzüp doğan
güneşse
yaramdaki
kimliği kanatan

gül dudağındaki
şerbeti özledim
ey yurt

solmasını ben bilirim
kurumasını bilemem, gülün

kanı bozuk ayla birken
yıldızlar
hükümdarların
tükürülmüş dişleriyse
sönüp sönüp
aydınlatmayan

solmasını ben bilirim
kurumasını bilemem, gülün

sütü bozuk gün atar
sokaklara
fikri
zikri
yazgısı kuru ekmek
kılınanları

mor giyinmiş yeryüzü, haspa

cılkı çıkmış bir ikindiyi
ağırlarken
tahta kurusu gün
batımları

peydahlanan
yasal
bir akşamdır
yasadışı
düş gezen
bir akşamcıdan

son kadehi uzaya uzayan, düşlemse

solmasını ben bilirim
kurumasını bilemem, gülün

gecenin araladığı
hangi
kapı eşiğinde
hangi
kitap yanığıysa
kitapsızın yüzündeki
sarı yaprakları
açılırken
masaya

binbir gece
binbir kez
masalsızken
kırık
dökük
tahta
masasının başında

başında
masanın
yakılan
ak tenli
masal
hurilerinin
silik düşleri

solmasını ben bilirim
kurumasını bilemem, gülün

mekana yığılmış bir kase yoğurtla ihmaller

damlarda
biriken seherler
ürpertirken
kızlık zarlarıyla
barbut
oynayan tazeleri

solmasını ben bilirim
kurumasını bilemem, gülün

pusudadır
nöbetçi katil pazubandı ruhlarında nöbet tutan
karartılar

solmasını ben bilirim
kurumasını bilemem, gülün

namussuz arsız
kırıldı bir dal
kırılgan aşkın
kollarına

solmasını ben bilirim
kurumasını bilemem, gülün

ayak altına almışken ömrünü
sonrasında
solmasında
battığı çamura toprağa
uzarken elleri
yüreğini
uçurumdan iten
bir güldür

gökyüzü
gülde
solarken
mavisi kızıla
çalmadan

solmasını ben bilmem
kurumasını bilirim, artık gülün