Artık Çok Geç Şiiri - Yavuz Selim Sabbah

Yağmurlar yağmayacak, güneş hiç doğmayacak. 
Yıldızlar geceyi süslemeyecek belkide. 
Belkide kırmızı bir gül açacak gecenin bağrında. 
Sabahın özlemi artacak, sığmayacak gecenin içine güneş. 

Çıkıp kurtulacak dağları aşıp. 

Aydınlatacak geceyi, yer gök belirecek. 
Bir sen geleceksin aklıma, yorgun, bitkin ve susamış. 

Gönlüm bir yudum suya muhtaç. 
Çamur işgal etmiş yollarimi. 
Ben sana gelemiyorum. 

Ayaklarım yorgun bitkin, çıkamıyor dağları güneş misali. 
Doğamıyorum gecenin sabahına. 

Karanlık kuyulardayım. 

Hapsetmiş beni çığlıklarıma gece. 
Üstelik ay da yok. 
Alabildiğine karanlık, alabildiğine bir hiçliğin içindeyim. 

Rüzgar fısıldıyor kulağıma seni. 
Bir özlem nârası attım gecenin karanlığına. 
Bir bıçak saplandı kalbime. 

Bir sızı başladı ardından. 

Ölüm kapımı çaldı sanki. 

Göçüp sana gelebilme telaşı sardı dört bir yanımı.
Ellerin, bir başka yabancı kokuyor olmalı şimdi. 
Bir başka sen, bir başka hayat demek. 

Söyle tenine değdimi ölüm. 

Kaçıp kurtuldunmu kalbimin zindandan. 
Unuttum sanma seni. 
Göz görmeyince gönül katlaniyor. 

Acıma artık bana ne olur. Gece yutmuş beni içine. 

Üstelik soğukta var üşüyorum. 
Güneşim ol diyemem artık sana. 

Artık çok geç...