Artık Çocukları, İnsanları

Esmer tenli, yüzleri kirli, ayakları çıplak, elleri kızılyaralar içinde pırıl-pırıl gözleri.

Makyaj klinikleri,
Güzellik merkezleri,
Hasta hane önlerinde,
Kimyasal atıklı bakterili
Çöp konteynerlerinde
Bir yitik ararcasına
Görkemli davetlerin çöplerinde
Yiyecek arayan çöp toplayan
Artık çocukları!

Hem oyuncak hem ekmek arabaları derme çatma tekerlekli kızaklarıyla çöplerden geçimini sağlayan hep gülen mutlu yüzlerinde gizli bir masumluk güzellik var.

Onlar; başkalarının oburluklarından arta kalan kalıntılarla doymaya çalışan bu milyonlar hiç midir?

Üstün olanaklı üstün insanların görmedikleri düş toplayıcılarının umutsuzluklarıyla en uygun işlerin işçileri artık insanları!

Hiç dikkat ettiniz mi?
En güzel işleri yapanlardır!

Bayrak satıcıları,
Çiçek satıcıları,
En yetenekli müzisyenler.

Onlar bizden, biz onlardan nasıl da sevgiyle okşarlar ay yıldızlı bayrağımızı, sımsıkı tutarlar ellerinde.

Topladıkları kağıt, şişe, camlarla ekmek paralarını kazanma sevinciyle mutludurlar yinede.

Sevinci görmek yüzlerinde;

Ayrı bir koliye kağıtları, ayrı bir koliye camları, ayrı bir koliye pet şişeleri,

Toplayıp biriktirdiklerimi vermek, geçişlerini beklerim o sevinci görmek için! “ abla sağ ol abla, çöpün varsa ver götüreyim “ derken (sanki bir minnet borcu gibi) yüz ifadelerini incelerim, düşünürüm, üzülürüm.

Bu ülkenin evlatları, kendi dünyaları hallerinde yakınmazlar, isyan etmezler diye elbet bir gün sahip çıkılacak görüleceklerdir.
Ey adalet ey dünya ey gökyüzü-yeryüzü ey hayat ey insan bir gün olur mu, elbet bir gün daha insanca yaşama koşulları olabileceği ümidiyle yine de iyimserim.