Artık bitti Şiiri - Emrah Bekci 2

İnsan sevince, aşık olunca kör olur diyorlar,
Yıllar önce gözlerim senden başkasını görmez olmuştu,
Seninle doğan güneşi selâmlamak, aynı şehre uyanmak tek duâmdı,
Şimdi yeni anlıyorum, aşık olan ben kör olan yine benmişim.

Bir ömrün yarısını verirken sana, sen benimle değilmişsin,
Aşık olan ben, maşuk olan ise sen değilmişsin,
Yaşam dediğimiz bu yürüyüşte, ruh ikizimi bulduğunu sanan ben,
Şimdi anlıyorum ki ne ruh varmış sende ne de bana verdiğin kıymet.

Artık gözlerim gerçeği anlarken, her sözünün bir yalan,
Gülüşünün ve yaşamının sahte olduğunu görüyorum,
Geçte olsa ağma olan ruhum görmeye başladı,
Şimdi ise senli heba olan senelere ağıt yakıyorum.

Artık gönlüm, bir virane, düşlerden geriye ne kaldı ki?
Sözlerin, vaatlerin, hayallere gömülüp kayboldu sanki,
Bahar sandığım gözlerin kıştan bile sertmiş meğerse,
Bir ömür boyu sürecek sanmıştım, ama geç anladım.

Her bir hatırayı döküyorum şimdi kâğıtlara,
İçimden taşan bu yangın soğur mu bilmem zamanıma,
Yalanlarla kurulan bir köprünün altından nehirler geçmiş,
Ama o nehirlerde boğulmuş, meğer benim masum hayallerimmiş.

Bir çiçeği kurutmuşçasına solmuş içimde sevda,
Yüreğimde kalan tek miras bir hüzün hatırası,
Her tebessüm, her anı şimdi bir gölge misali,
Senden öğrendim işte, aşkın kapanan sahte perdesini.

Geceler boyu yıldızlara dert yandım, sordum:
"Gerçek sevgi var mıdır, yoksa masal mıdır bu oyunumuz?"
Gökyüzü sessiz kaldı, sadece ay ışığı dokundu bana,
O da belki hâlime üzülüp teselli sundu.

Artık sabahlar farklı, yalnızlığın hükmünde,
Bir yolda yürüyorum, geçmişim dizlerimde,
Belki bu yollar beni bambaşka diyarlara çıkarır,
Belki de kaybolurum yeniden, ama bu kez kendimi bulurum.

Yüreğimde bir boşluk, adı sanı yok,
Ne sen doldurabilirsin, ne de yalan yakarışların,
Bütün yollar sana çıkardı, sanmıştım önceden,
Şimdi ise yollarım sonsuz, sonsuzluğun içinde beni bekleyen bir ben.

Evet, aşık olan bendim, her şeyimi veren,
Ama bir dersmiş yaşadıklarım, bir sınav olan ise sen,
Artık sevdanı bırakıyorum, bir yük gibi omuzumdan,
Ruhumu özgür kılmak için bu kelepçelerden,
Ruh ikizimi aramak için yollara düşüyorum.

Şimdi ufka bakıyorum, güneş doğuyor yine,
Her bir ışık, yüreğimde başka bir kıvılcım demek,
Belki geçmişi silemem ama öğrenirim ondan yeni bir sadakati,
Her yara bir gün iyileşir, geride bir iz bırakarak,
İzlerim ve yaralarım, artık umurumda değil,

Artık yaşıyorum kendim adına beni bulacak cancağıza,
Bul diye her sabah duâyla...
Her sevda bir son bulur, unutulmaz ama aşılır zamanla,
Bir daha aşık olursam, asla unutmayacağım,
Yitirdiğim zamanı, kendi değerimi, kendim için yaşamayı,
Ve sonra,
Bana da âşık olanla, maşuk olarak yaşayarak öğrenmeliyim hayatı yalnızca.