Artık bir umut doğmayacak belki de

Artık bir umut doğmayacak belki de…

Bir uçurum gibisin ulaşamıyorum ruhuna
Yüreğine düşüyorum çok yükseklerden haykırarak
Örtüyorsun gözlerini gözlerim görmüyor gizlenme!
Kayalıklara vuruyor umutlarım paramparça…

Dağıldım sevgimin en yoğun zirvesindeyken
Bir kuş gibi çakıldım kanatlarım kırık/kanıyor
Toprak örttü tenimi yalnızlığımda saklandım
Yeşeren baharlara kurak düşen ruhum çok yaralı…

Yılmadım hayata bir sevgi sundum yüreğimden
Duyguların gökkuşağı oldum mavinin gözlerine
Kuruyan yaşamın durgun sularında yüzdüm
Kim bilir kaç gün yürüdüm çöllerin yakan rüzgârında…

Aradım sevgimin gözyaşlarını bir pınarda aradım
Kalp limanına sığınmak istedim sevdiğimin
Çok örselendim kaç gece ayaz vurdu bedenime
Artık bir umut doğmayacak belki de gün batarken…

Oktay ÇEKAL
09.10.2012–00.08