Artık Beni Yama Yapma Yaralarına

Usulca yanıma geldi.
Kırgın bakışlarını düşürdü yüreğime.
Görmediğim bir suret getirmişti bana.
Sanki gülüşleri sonradan eklenmişti yüzüne.
Kısık bir sesle merhabalaştıkdan sonra.
Bir sigara çıkardı ve banada uzattı.
Her zamanki yerdi bize şahit olan.
Yosun kokulu kasabanın sahiliydi, iki eli bi arada tutan.
Yıllardır buraya gelir balıkçıları izler, denize bakıp hayaller kurardık.
Başı omzumda olurdu ve saçları savrulurdu gözlerime.
Sigarasından derin bir nefes çekti ve.
Biliyormusun dedi.
Nesini sevmiyorum bu kentin.
Konuşmama fırsat vermeden lafa koyuldu.
Anlatmaya başladı.
Bu şehirde başlayınca kararmaya hava.
Benimde kara bulutlar çöker yüreğime dedi.
Nasıl yani demeden.
Sen olmadan diyorum, sen olmadan hep böyleydi ömrüm dedi.
Akşamlar çabuk inerdi bu sahil şeridine.
Balıkçılar kendilerini çekerdi ağlarında.
Herkesin kavgasıydı 3 kuruş ekmek parası.
Benim bir tek kavgam sen oldun.
Hep sana yaraladım kendimi,
Anlamsız bakışlarla
Bir o kadarda şaşkınlıkla ne yani BENMİYİM BÜTÜN BUNLARA sebep dedim.
Evet dedi usulca evet sen sebebim oldun.
Hoşuma gitmişti şimdiye kadar hiç böyle sözler duymamıştım ondan.
Ve devam etti.
Umarsızca yürerken her yolları sana.
Şu yollara ben ne gidişler ektim dedi.
Aklım bi süre izne çıktı sanki.
Devam etti.
Sen ve Ben,
Biz olamayacağımızı sana söylemeden geçip gittim her defasında.
Nasıl Yani? dedim.
İşte o son kelimeydi beni öldüren.
Hayatına girmemiş say beni dedi.
Girerken izin mi aldın ki, giderken haber veriyorsun dedim.
Sustu.
Konuşmalıydım, benimde vardı söyleceklerim.
Bana gidişini miras bırakamazdı.
Adına ne şiirler yazdım.
Ne hayaller kurdum gözlerinde dedim.
Artık bütün hayalleri yakabilirsin dedi.
İnsan iki kez ölürmü işte ben öldüm.
Tek bir gelim bile kalmadı sana dedi.
Öylece durdum ve sustum.
Neden diye sormayacaksın dedi.
Hangi sorunun cevabı olabilir ki bu cümle dedim.
Hangi kalabalık bu yalnızlığa çare olur.
Şu boyası dökülmüş şehre inat uykularımı kime bölerim ben hergece.
Ayağa kalktı ve işte gidiyordu.
Yaralarına beni yama yapmaktan vazgeçebilirsin dedi.
İşte gidiyordu, beni öylece cami avlusuna bırakır gibi.
Her şey sus pus olmuştu sanki.
Bi an denizler durulmuş sandım ve avazım çıktığı kadar bağırdım.
Gitme, gitme, gitme.
Dönüp arkasına bakmadan gitti.
Şimdi siz aşk diyosunuz ya.
Aşk yaralamaktır kendini bile bile.
Şimdi siz aşk diyosunuz ya.
Aşk bırakmaktır ömrünü şu sahil şeridine.
Uzun zaman geçmişti.
Ne zaman alsam deniz kokusunu.
Hep o gelir aklıma, o lafı çınlar kulaklarımda.
Beni yaralarına yama yapmaktan vazgeç.
Vazgeçtim ey sevgili.
Artık geçmişimde kanayan en büyük yarasın.
Seni tıkıyorum kanadıkça her defasında yarama.
Ve artık seni yama yapmıyorum yarınlarıma..

Gökhan SARI