Artık Ağlayabiliriz Şiiri - Gökhan Sarıkaya

Yüzüne yazılacak çok şey vardı

sesinin çizgilerine hapsolmuş o incelik

biliyorum tanırdı beni,

ve çağırırdı daha çok

bir acının giderek büyüyen derinliğine.

Boğulurdu anlamın ötesi ve şimdi

telaşla gözlerimi kaçırmanın hürriyeti

pençesinde bir aşkın son kırıntısını taşırdı.

Bu zihni aldatmadan başka ne olabilirdi!

Nasıldı, nedendi

anlat ey sessizliğin annesi!

Sen ki bu kimsesizliğimin suyunu taşıyorsun gövdende,

kuruyup çatlayan ve susan ben değilim ki!

O tarihin yazıcıları kötüleyecektir ikimizi

çünkü yangın kül etmeden gitmiyordu

çünkü tarihi kötüler yazıyordu.

Koşsun gözbebeklerinin yurdunda çocukluğum

büyüsün ve heder olsun.

Şuracığında dursun soluklanıp ülke dediğim.

Bir mülteci hüzne dost olsun.

Böylece dilde utanç, zihinde ihanet olmaz bilirim...

Kim bilebilir aklın ucundan neler geçtiğini,

kim kusabilir gerçeğini söylesene!

Konuşur içimizde durmadan devler ve cüceler.

Altın tepsilerden taşınır namus dediğin

kim satar üç kuruşa söylesene!

Düşersen tanırım seni,

alnına kazınmış bir çizgin vardı,

sen kader diyordun

ben olsun diyordum.

Bir şişe şarapı döküp yavaş yavaş yudumluyorduk üzerinde.

Gözlerin nasıl güzeldi...

Sarhoş olmamıştık aslında,

sarhoş etmişlerdi bizi yalanlarıyla.

Ne çok inanıyordu herkes herkese,

ne çok şeye umut bağlanıyordu..

İhanet değildi, aşk değildi

neydi, nelerdi?

Öylece susup kaldığımda

anlıyordun,

sözcükler henüz bitmemişti, sözcükler nasıl bitebilirdi ki?

Yenilmiyordum ve yenilemiyordum da

kendimi!

Ama neydi bizi böyle bir inançla yaşatan?

Evet biliyorum sorular sorup duruyorum durmadan.

Aynı kaldırımlarda yürüyeceğiz sanki,

yahut aynı şarkıyı mırıldanacağız gecenin bir vakti boş bir sokakta.

Titreyen kirpiklerinin üstünde duran özlemler

dökülebilir mi artık bu yıldızlı ğöğün şamdanından..

Ve artık ağlayabilir miyiz ikimiz adına,

ve artık ağlamalıyız herkes adına...