Artık Adın Bile Canımı Sıkmaya Başladı...

Artık adın bile canımı sıkmaya başladı…
Fikrim en sonunda seni suçladı.
Bilmiyorsun!
Bu kadarını ben bile ummazdım.
İnanmazsın, bugün tüm resimlerimizi yaktım.
Pardon, onlar senin değil, benim resmimdi.
Bana seni anımsatan yalnız ismindi.
Ne olurdu bavulların anılarımı da alsaydı!
Ne olurdu, her şey seni anımsatmasaydı.

Bıraktığın enkaza şöyle bir baktım.
Artık eskisi kadar üzülmüyorum galiba…
Eskisi kadar da ağlamıyorum.
Alıştım buna da…
Bana seni hatırlatan yalnız bu oda…
Oda dedim de, ilk günler üzüntüden,
Odamıza bile giremiyorum demiştim hatırlarsan,
Pardon, yine unuttum. Artık benim odam.
Gecenin bir yarısı telefon edip de bazen,
“Seni seviyorum” diye bağırıyorsam,
Bakma yalan…
Eşyalarını bile kaldırdım bugün.
Bir vazonu bıraktım masanın üstünde,
Senden bir hatıra kalsın diye değil, yanlış anlama…
Boş gözükmesin masamız dedim.
Pardon benim masam…

Benim bu yalnızlık denen şeye alışmam zor olacak!
Çiçekler bile sabah benim sulamama alıştı.
Duvarlar, eşyalar alıştı.
Elbet dilim de alışacak…
Söyle bana beni mecnun eden,
Onu da kaldırırsam masadan,
Senden bana ne kalacak?

Gene kendimle konuşuyorum…
Kimi kandırıyorum ki…
Ben seninle yaşıyorum.
Sen yanımda olmasan da,
Telefonlarıma bakmasan da,
Uzaktan, çok uzaklardan…
Seni seviyorum.
Ne olacak güzel kız,
Şimdi bizim aşkımız?
Pardon yine unuttum, benim aşkım.
Bu arada sana yalan söyledim.
Resimlerini hâlâ yakmadım.