bilmeyeceksin,
nasıl savrulduğumu,niye tutunamadığımı
ne yaşadığımı,neyi isteyip de yaşayamadığımı...
farketmeyeceksin,
sadece basiti sevdiğimi,
senin birazcık sevginin bana yettiğini,
sana aslında hiç kızmadığımı farketmeyeceksin...
anlayamayacaksın,
neyi neden yaptığımı,neden yapmadığımı
küsmelerimi,barışmalarımı...
ne kadar bağımlı görünsem de niye hep özgür olduğumu,
niye ait olamadığımı...
ve görmeyeceksin,
değiştiğimi,masumiyetimi kaybettiğimi,
gelişimi,gidişimi,
yaşlandığımda neye benzediğimi...
istesen de göremeyeceksin.
artık;
ben ne kadar varmışsın gibi düşünsem de
sen olmayacaksın...
bilmeyecek,görmeyecek,duymayacak,konuşmayacak hatta düşünmeyeceksin...
Kayıt Tarihi : 11.4.2013 00:58:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Özge Özdil](https://www.antoloji.com/i/siir/2013/04/11/artik-187.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!