Artık Şiiri - Dursun Yeşil

Memur iken yemek üç kez yenirdi.
Emekli olunca yenmiyor artık.
Yakam birleşikti, insan denirdi.
Yularsız kalınca denmiyor artık.

Vakitli vakitsiz konuyor sofra.
Suratı beş karış, geçilmez tafra.
Üşütüp kusunca, atılır safra.
İnsanlar bilince anmıyor artık.

Anası öğretir geçimsiz kızı.
Satasıya kadar sessiz bir kuzu!
Kırk bire varmadan bastırır sızı.
Semeri alınca binmiyor artık.

Gönül kılıcını hep vurdum taşa.
Prostat oluştu kolaysa işe.
Diri diri yuttum değmedi dişe.
Dona salınca hiç dinmiyor artık.

Erken kalkmaz avrat sıcak yataktan.
Kuru ekmek geçmez olur yutaktan.
Vazgeçilir yavaş yavaş ataktan.
Tek başa kalınca yanmıyor artık.

Çapaklar yıkanmaz bir kova suyla.
Günler yıl geçiyor anlamaz huyla.
Yaşamak isterdim güneşle, ayla.
Eşkıya dolunca dönmüyor artık.

Ne kadar söylesem kaval sesidir.
Arayıp sormazlar neyin nesidir.
Dursunî bayrağı dikti, pesidir.
Başlara gelince sönmüyor artık.

Dursun Yeşil - 2008