Artçı sevda Şiiri - Doğan Çeçen

Sarsıntı bitti sandın,
Ama içimde hâlâ titreyen duvarlar var.
Gözümün önüne her gelişinde,
İçimden bir parça daha yıkılıyor usulca.
Sen gittin, evet.
Ama aşk hâlâ buradaydı…
Kendini bile bile enkazın ortasında bırakan
Ahmak bir kalp gibi.

Zamanla geçer dediler,
Ama bazı acılar,
Zamana değil hatıraya bağlıdır.
Ve senin hatıran
Benim içimde hâlâ sapasağlam duruyor.
Bir resmin,
Bir sesin,
Bir “merhaba”nın yankısı bile
Bütün duygularımı baştan savuruyor.

Artçı bir sevda bu.
Öyle büyük değil artık,
Ama hâlâ yıkmaya yetiyor.
Ne seni istiyor tam anlamıyla
Ne de sensizliğe alışabiliyor.
Bir boşlukta asılı kalmış gibi,
Gitmeye cesaretim yok,
Kalmak da zulüm gibi geliyor.

Geceleri uykum kaçtığında
Biliyorum, bu kalp
Hâlâ seni sayıklıyor uykusuzluğun kıyısında.
Gündüzleri gülümsediğimde
İçimden bir moloz daha düşüyor.
İnsan her defasında
Aynı enkazı nasıl ziyaret eder?
Bilmiyorum.
Ama ben geliyorum,
Her gün aynı yere,
Senin gittiğin yere,
Aynaya…

Ve orada görüyorum:
Sadece beni terk etmemişsin.
Gülüşümü, umutlarımı,
Kendime dair ne varsa alıp götürmüşsün.
Beni burada
Bir avuç şiirle baş başa bırakmışsın.

Ve ben de yazıyorum işte…
Yıkılmış bir sevdanın molozları arasından
Artçı bir sevdanın satırlarını.
Sana ulaşmaz belki,
Ama bil ki
Bu kalp hâlâ seni arıyor
O yıkıntının en derin yerinde.