ARTA KALANLARLAR
Zaman kadar hızlı akıp gidiyor ki; yetişmek ne mümkün? Şöyle dönüp arkama, yitip giden zamana, her şey öyle hızlı akmış ki, ben öylece bakakalmışım sanki zamana.
Birçok yaşanmışlık bıraktım aslında geçip giden zamanın koynunda, parçalanmışlıklar, umutsuzluklar, kırılganlıklar… tüm bu sevimsizliklerin yanında bir o kadar güzel dostluklar, sevinçler, tekrar yşanılası anlar…
Öyle hayallerim, beklentilerim vardı ki; 23. yaşa dair, şimdi gerçekleştirememenin kırgınlığını taşıyorum üzerimde. Sonra sevgilerim… bir türlü sevgilim olamayan sevgililerim… onların bende bıraktığı derin, manasız izler… ve tümüne olan küskünlüğüm…
Öyle başı boş umutsuz anlarım vardı ki, bir dostun her şeyi ilkbahar güzelliğine çevirdiği… ve en çok bu dostlarımı sakladım ben yarınıma. Tek tek, özenle biriktirdim, inci tanesi gibi sakladım e en sessiz köşelerinde. Çünkü onlardan öğrendim zaman ne kadar acımasız ve hayat ne kadar güzel. (çünkü onlar verdiler bana tekrar yaşanılası anları)
Şimdi zamanın koynunda bıraktıklarıma şöyle bir baktığımda, yaşamak için az gelen ama bir o akadr zamana sığmayan ne çok şey bırakmışım.
Bez bebeklerimi bıraktım mesela. Oynamaktan asla n-bıkmadığım saklambaç, elim sende… ve nice oyunları. Ama bu oyunları oynamaktan en çok zevk aldığım dostlarımı bırakmadım. Ve o çocuksu sevincide…
Tamamını Oku
