Arta Kalanlar Şiiri - Seval Deveciler

ARTA KALANLARLAR
Zaman kadar hızlı akıp gidiyor ki; yetişmek ne mümkün? Şöyle dönüp arkama, yitip giden zamana, her şey öyle hızlı akmış ki, ben öylece bakakalmışım sanki zamana.
Birçok yaşanmışlık bıraktım aslında geçip giden zamanın koynunda, parçalanmışlıklar, umutsuzluklar, kırılganlıklar… tüm bu sevimsizliklerin yanında bir o kadar güzel dostluklar, sevinçler, tekrar yşanılası anlar…
Öyle hayallerim, beklentilerim vardı ki; 23. yaşa dair, şimdi gerçekleştirememenin kırgınlığını taşıyorum üzerimde. Sonra sevgilerim… bir türlü sevgilim olamayan sevgililerim… onların bende bıraktığı derin, manasız izler… ve tümüne olan küskünlüğüm…
Öyle başı boş umutsuz anlarım vardı ki, bir dostun her şeyi ilkbahar güzelliğine çevirdiği… ve en çok bu dostlarımı sakladım ben yarınıma. Tek tek, özenle biriktirdim, inci tanesi gibi sakladım e en sessiz köşelerinde. Çünkü onlardan öğrendim zaman ne kadar acımasız ve hayat ne kadar güzel. (çünkü onlar verdiler bana tekrar yaşanılası anları)
Şimdi zamanın koynunda bıraktıklarıma şöyle bir baktığımda, yaşamak için az gelen ama bir o akadr zamana sığmayan ne çok şey bırakmışım.
Bez bebeklerimi bıraktım mesela. Oynamaktan asla n-bıkmadığım saklambaç, elim sende… ve nice oyunları. Ama bu oyunları oynamaktan en çok zevk aldığım dostlarımı bırakmadım. Ve o çocuksu sevincide…
Koridorlarda koşuşturmaları, okuldan kaçmalarımı, radyodan X aşkıma istek yapmayı ve dostlarımla beraber X aşklarımızın peşinden ajanlık yapmayı bıraktım. Ama dostlarımla o günleri hala konuşabilmenin sevincini asla es geçmedim.
Gece yarısı salçalı ekmek yemeyi bıraktım. Yatakhane muhabbetlerini, Nurşin hoca korkuları, çamaşır leğeninde yaılan kısır partilerini de… Ama bunları yaşatanları asla ertelemedim.
Sonu gelmez derslerin ardından zil sesiyle gelen tenefüsleri, her pazartesi ve Cuma İstiklal Marşını okumayı, gömleğim dışarıda olduğu için müdürden işittiğim azarları, gelmek bilmeyen evci izinlerini de bıraktım geçen zamana.
Sonra teneffüsü olmayan blok derler geldi ve hocaların beni es geçmediği dersler… Ama ben onları da armağan ettim zaman.
Çok sevdiğim dostumla aynı evi paylaştığım, her anı ayrı renge boyanmış günleri de bıraktım ben. Susmak bilmeyen kapı ziliyle gelen ardı arkası kesilmeyen misafir arkadaşlarımızı, hiç sevmediğim halde her sabah – dost hatrına çiğ tavuk misali- yediğim yumurtayı, film izlemekten fırsat bulduğumuzda ders çalışma saatlerini…
En önemlisi de öğrenciliğimi bıraktım. Beni nereye iteceğini bilmeden kendimi teslim ettim zamana.
Bazen zamanın bu akışı başımı döndürdüğünde ona yetişemediğimi hissettiğimde, zamana, işte bu bıraktıklarımı düşünüyorum. O zaman buruk bir sevinçle “sana çok fazlasını bile bırakmışım” diyorum.
İyiki bırakmışım!
Ve siz dostlarım siz, iyi ki zamana sığmamışsınız ve iyi ki geleceğe taşmışsınız..!