Arta kalanlar! Şiiri - Mehmet Sarıkaya

Gittin! ..
Zaman bize mezar kazıyor şimdi...
Ve günler geçtikce yokluğun da büyüyor içimde...
İkilemler içersinde tutunmaya çalışıyorken hayata;
Ciğerlerime çektiğim şu yaşam kaynağım gibi sensizliği soluyorum! ..

Ve nefeslendikçe daha iyi tanıyorum seni!
Ve her nefeste seni tanıdıkca,
Sana kızamıyorum ve nefrette edemiyorum!
Susuyorum!
Issız ormanların sessizliğin de,
Son sözlerini tekrar tekrar dinlerken;
Kendinle münakaşa ettiğin anlardaki gibi susuyorum!
Ve seni anlıyorum!
Zihin karmaşasına kurban verdiğimiz;
Şu aşka, şu bize acıyorum!

Şimdi bu aşktan geride kalanlarsa sana yazdığım ellinin üzerinde şiir...
Ve kasetlerdeki ses kayıtları ben de sadece bunlar kaldı!
Ya sen de?
Hatırladığım kadarıyla üç adet sidi...
Altı adet kaset... ve bendeki şiirler kadar şiir...
Ve sevgililer gününde sana aldığım o bebek!
Ve birkaç butikden aldığım kıyafetler!
Ve el tezgahlarından aldığım sahte takılar!
Benim gibi yakıp atmadıysan birlikte çektirdiğimiz resimler!
Şayet yakıp attıysan boş çerçeveler hatırlayabildiklerim bunlar!

Oysa ne sen göründüğün gibiydin,
Ne de ben olduğum ve göründüğüm gibi bir konumdaydım...
Aramızdaki uçurum bu derece de büyükmüşde anlayamamışım! ..
Aslında beyaz da sen değilmişin;
Ve o dilinden hiç düşürmediğin siyahda ben değilmişim!

Ancak bana kalırsa senin rengin olmamalı,
Çünkü umutsuzluk ve gönlü göçkünlük hali;
Yeryüzündeki hiç bir renkle tanımlanamaz.
Bana gelince sana duyduğum sevgiyi,
Sana göstermiş olduğum hoşgörüyü, sabrı,
Anladığım fakat belli etmediğim o büyük yalanını-
Yok sayışımdaki olgunluğumu ve şu günlerde-
Yine de seni özleyişimi hangi renkle tanımlayabilirsin ki?

Bizim gibilerin rengi yok!
Bizim gibilerin olsa olsa kaybettikleri;
Ve yeri doldurulamayacak büyük boşlukları olur...
Ve sonra o boşlukdan doğan acımtırak şiirleri...
Ve hatıraları ve yürek sızlatan geçmişleri...
Ve o geçmişin nesnel kanıtları olan şiir arşivleri...

İnsanlar bizim gibilerin şiirlerinden öğreniyor aşkı,
Sevmeyi,terkedilmeyi,ihaneti,sadakati,melankoliyi,
Kısacası aşka dair her ne varsa bizlerden öğrenip;
Bir zaman sonra bizlerden farksız oluyorlar!
Açıkcası senin anlayacağın,
Biz ve bizim gibiler insanlığa sadece aşkı değil;
Acıyıda öğretiyoruz galiba!

Acı senden kalan ve bir zaman sonra unutulacak olan;
Şu gönlümün tarifsiz sızısı! ..
Aslında zamanla unutulmayacak tek sensin benim gönül arşivimde,
Çünkü hiç kimseyi senin kadar sevmemiştim! ..
Ve bundan sonra sever miyim açıkcası bilmiyorum?
Ancak gelen gidenden daha çok göz hapsinde tutulacak;
Ve o`da bir zaman sonra senin gibi bıkıp gidecek.

Ah bir anlasan!
Ah bir anlasalar sabır ve hoşgörü aşkın miladıdır oysa!
En kör kuyulardan ve karmaşık labiretlerden bir yol buluşudur oysa!
Sabırlı ve hoşgörülü değilseniz aşkta istikrarı ummayın!
Size de yazık bize de!

Ve şimdi bütün takvimler doğduğun günü gösteriyorken,
Takılıp kalıyorum maziyle şimdiki zaman arasında,
Tıpkı gözlerinde takılıp kaybolduğum anlar gibi,
Kayboluyorum her saniyenin yalnızlığımı doğurduğu şu anlarda...

Takvimler onuncu ayın onunu gösteriyor,
Ayrılalı üç ay geçti ve hala seni özlemekten kendimi alamıyorum...
Ancak seni sevmekte ve özlemekte seni geri döndürmüyorsa bana;
Bana da doğum gününü kutlamak kalıyor!
Doğum günün acılarının bitişi, içinin huzur buluşu,
Ve gönlününde sevgiyi buluşu olsun!
Dilerim yaşadıkça mutlu ve umutlu olursun!
Allah`a ısmarladık!

Gerçi çok geç ve güç oldu ama;
Benden de bitti!
Benim vazgeçilmezimdim oysa!
Galiba ayrılıkların şairinin şu mısrasında bitiyor vazgeçilmezlerin hükmü;
''Unutma sen her ne kadar vazgeçilmez olsanda benim için
Yeryüzündeki mezarlıklar senin gibi vazgeçilmezlerle dolu''
Açıkcası insan ve ölüm!
Ancak ben ölsemde vazgeçemezdim ya senden;
Sen benden vazgeçtiğin için vazgeçiyorum ben senden!

Dilerim her an mutlu ve umutlu olursun!
Ve benim seni sevdiğim gibi sevilip sevilirsin!
Ve umarım o aşkla olgunlaşırsın!
Olgunlaştıkcada mutlu ve umutlu olursun!
Mutlu ol!
Umutlu ol!
Allah`a ısmarladık!
Ve unutmadan sakın düzenli yemek yemeyi ihmal etme!
Ve şu sözümü de unutma lütfen!
''İnsan hayatı umutsuzluğun uzak bir köşesinde başlar''-mış,
Benimde hayatım umutsuzluğum uzak bir köşesinde başladı!
Açıkcası senin anlayacağım yeni doğmuş bir bebek gibiyim!
Her günahdan ve her sevgiden arındım ve anladım!
Güya mutluluk kelimesi geçen her yerde,
Gözlerde yaşlar var mutluluk kelimesi geçsede,
Bedenimde bir kalp atışının binlercesine;
Dönüşebilmesiymiş oysa mutluluk!
Başka insanlarda ve ya tanımlarda aramak niye?

İşte bunca yıl mutluluğu yanlış yerde aramışım...
Ve hala benim gibi arayanlar var!
Mutluluk aslında ne aşk da, ne sevgili de, ne de dünya servetin de;
Mutluluk yaşamakmış!
Namusluca yaşamakmış!
Ve kaderinde her ne varsa ona razı olup sözüne sebat etmekteymiş!
Yani senin anlayacağın şu andan sonra mutluluğu kimsede aramayacağım!
Çünkü bu uğurda kırdığım;
Ve kaybettiğim insanların sayısı iki elin parmaklarını geçti!

Ve ben her parmak büküşümde biraz daha eksildim!
Ve benim o zamanlar umudum ve insanlara inançım sendin!
Aslında hatalıydım!
Taşıyamayacağından daha fazlasını yükledim sana! ..
Gerçi hazır olmadığını anlamıştım! ..
Ancak bencilce davrandım çünkü aşka susamıştım!
Hatalıydım ve senin için hataydım tıpkı senin de tanımladığın gibi!
Özür dilerim!
Şu an için başka hiç birşey gelmiyor elimden!
Tek yapabildiğim senin gibi özür dilemek!
Mutlu ol!
Umutlu ol!
Bahar kadar çoşkulu ol!
Dilerim kendin gibi bir kızın olsun!
Sana anne sevgisini tattırsın!
Allah`a ısmarladık!
Yolum uzun gitmeliyim artık!
O liman benim değilmiş anladım anladım artık!

03.07.10.2005
Pzt.Cm.
23:30- 00:30