Arta Kalan Şiiri - Vedat Koparan

Yapmasan böyle
Ne olur sanki
Bak dokundukça
İçten içe kanıyorum
Yıkmasan beni
Bir deprem sonrası kentler gibi
Zaten tadı kalmadı hiçbir şeyin
Acaba diyorum bizde de mi?
Geçmiş zaman coşkularımız köreldi

Düşünmesem
Duymasam
Kör baksa gözlerim
Yapamıyorum
Acıyan şu sol yanım yok mu?
Beynimde bir ur gibi taşıyorum
Öyle bir taşıyorum ki
Bendini aşan nehirler gibi

Zamansız sağanaklarda
Buğday başağı gibi
Kırılıyorum
Dökülüyor özlem sızım
Viran bir bina gibi
Anlatamıyorum
Anlamsızlığın içinde
Kayboluyorum

Değmiyor gözün gözüme elin elime
Limandan ayrılan gemi gibi
Özlem acısını yüreğime bilincime bastırıp
Gidiyorum

Farkın damısın
Hani geldiğinde gitmemiştin ya
Sende gidiyorsun
Uzaklaşan zaman uzaklaşan mekânda
Hey güzel yaşam
Unutulur muyuz kalır mı izim
Bilmiyorum…

Kızıl güneş parıltısında
Geleceğe çağlayan tarihin izinde
Bu ay ekim ayıdır doğumların sancısında
Ortalık mezar sessizliği
Ölüler duymaz ki
Anılar kalır yaşayanlara
Benden sana sevdam
Yarım yaşanmış bir yaşamdan arta kalan
Sevgili Can Yüreğime Armağan

Bitmedi…

Vedat Koparan 31.10.2007