Arslan... Şiiri - Necmettin Özelçi

Bir ARSLAN vardı.
Yaşardı kendi ormanında..
Hiç kimseye karışmaz, gereksiz yere kükremezdi.
Herkes görevini bilir,
'Sen ne yaptın? ' demezdi.
Her ormanda olduğu gibi,
Zaman zaman çakallar gelir,
Etrafında dönerken de...
Boşuboşuna boyun da eğmezdi.

Gösterirdi çakallara,
Nerede ne varsa, ulumasınlar diye...
Hiçbir şeyini gizlemez,
Saklamazdı da bulmasınlar diye...

Günlerden bir gün yine,
Çakallar ormanı karış karış gezdi.
Kurda, kuşa, böceğe...
Cesaret verip sordular arslanı.
Pusuya yatıp sırtından vurdular arslanı...
Baktılar hava sisli diye...
Gizli gizli uludular,
'Biz arslanı yeriz...' diye.

O arslana daha önceleri,
Elpençe duran, gelip önünde diz kıran,
Eğilip niceleri boyun kıran,
Hayvanlar hep çakal oldu,
Orman çakal uğultusuyla doldu...
Yıkılıp giderken bir koca arslan,
Bu kadar uğultuya...
Bilmem ki Yüce Tanrı,
Neden geç kalır, ne zaman duya? ...

Arslanı çakallar koydular kafese...
Arslan mağrur pençesini kaldırdı.
Arslan çaresiz, çakallar nefes nefese...
Kafeste iken bile hepsi saldırdı.
Orman da olsa bile,
Arslanı nasıl boğar çakallar? ...
Bu dünyada neden kural böyle!
Bilmem ki öte de ne var? ...

Çakallar arslana hesap sorarsa,
Yıkılsın bu orman bu düzen...
Hayvan da olsa böylesi varsa,
İşte 'O' dur insanı üzen...
Çakalın başı kral mı oldu?
Uluyup etrafı toplayınca başına...

Keyfi yere bozup da mevcut düzeni,
Kraldan kral olamayanlar...
Herkesin var işte bir üzeni!
Arslana arslanca hesap sormalı,
Çakalken arslan olamayanlar...

Bu dünyada çoktur orman,
Gerisini anlarsın ya gereksiz sorman...
Arslan da pençesine bulursa derman,
Gerisini anlarsın ya gerekmez sorman...

Necmettin Özelçi.
Adapazarı. 1992