Arsızlığın İşgalcisine Şiiri - Ayhan Varol

Derinlerin nerden ses verdiğini bilmiyorum. Oysa akşam o kadar çabuk kanadı ki...
Nereye baksam yalnızın yırtık damarı, nereye dönsem yırtılmış damarın külleşen anıtı.

Eyy hüznüne kan deseni veren, yüreğini epriten çocuk;
sabaha kalma! Yoksa bütün insanlar ellerini yitirmenin acısıyla tutunmanın ölüm ağrısını yaşar.

Eyy gözlerine arsızlığınzehrinde gülüş seren çocuk;
geceye sığma. Yoksa bütün gündüzler karanlığın kokan leşine döner!

Karanın kiri kuruda kül olur.
Ben hangi sesin dengesizliğini kutsal saydım bilmiyorum. Sen şarap esrikliğiyle aramadın yücenin aheste yiten gücünü.

Tanrısal olan sesin kendini yitirmesi mi
sözcüklerin tansık görkemini üstümüze salması mı?

Say ki soluğumun benden nefret ettiği sanısıyla uyanıyorum her sabah.
Duyumsuyorum:

Kıpırtının yüklediği ağırlık boyunca
Gecelerin kavrulmuşluğu günlere çarmıhlanıyor!

ava