Arsız yangınlar Şiiri - Mehmet Aydemir

Arsız yangınlar

Acısı tarifsiz islemiş ta derinliklerine,
Öyle ki yorgun gözlerden akmıyor artik yaşlar,
Derin bir kuyunun kuytusunu aramakta,
Olgunlaşmış lakin durgunlaşamamış hırçın duyguları.
Sanki yolculuklara veda etmiş,
Sanki güneşi hiç görmeyecekmiş gibi,
Sevdalara tövbe etmiş bir rahip,
Yanlışlığı kendine felsefe edinmiş filozof gibi.
Su sıralarda arınmakta, en keskin acılar gönlünün süzgecinde,
Sevgililerin duaları, gönlünde birer filiz gibi açmakta,
Sönmez denilen en azgın yangınlar sönmekte, bedende,
Yeni doğmuş bir çocuk misali, içten hıçkırarak başlamakta güne.
Zamanda kaybedilenlere üzülmemekte,
Tanrının bildiğini kuldan saklamamakta,
İnadına… Tohum etmekte yeşerecek topraklara,
İnadına… Sulamakta tarlaları uğruna can verme pahasına,
İnadına… Biçmekte teker teker sevda başaklarını.
Sevdanın yüceliğine inat,
Kerem ile aslinin hatırına,
Zamanın geri getiremediklerine,
Örselenmiş, gem vurulamamış yanlışlığa inat…
Dağın içindeki lavda, söndürmekte arsız yangınlarını.

Mehmet Aydemir 24.02.2011 saat 00:52