Arsız yağmur Şiiri - Zennun Akdağ

Dışarıda ki arsız yağmur şahidim olsun,
Değişmem kıvırık sümbülünün bir teline dünyayı.....
Mutluluğu kimse resmedip tanımlayamadı, kasem billah buldum onu!
Her ne o gül yüzünde ki bu müskir gülüşe sebep olmuşsa, işte o özüdür,
Kaynağıdır sevincin.
Farkındayız ya da değiliz..
Çocuk dünyamın küçük penceremden, yağmuru seyrimi hatırlatıyorsun
Gece ayaza rağmen paylaşılan dostluğu,
Bana dokunmayı hatırlatıyorsun sevgiye,
Doyumsuz muhabbetleri,
Dost sohbetlerinde içilen şarabın tadını,
Benim gecemde sen, z(b) en ve ay...ayyy.....
yüreklerimizi yakıştırmışsın...Yüreklendimmmmmm...

Yağmurdan da arsızım,seni anlatıyorum yoksul kelimelerle.
Nasıl da bilmem hiçbir şeye benzemediğini?
Kaç mahzen şarap?
Kaç dil?
Kaç zaman anlatır seni?
Dost yarasından kafası bozuk bir hal bu..
Şarapçı Ali Dayı acırdı bu halime
Böyle bırakma kendini,
Harap etme genç yaşta derdi.
Bilmezdi o içer ben sarhoş olurdum
Tüm zamanların ayyaşı bendim
Nasıl da bakardı iri gözleriyle.
Bensiz içersin,
Bedensiz nasıl içersin?
Bedelsiz..
Oğulcanı nasıl kıskanırım bilemezsin.!
Bilesin.!
Zen in yaşamında hep ötekiler olmuştur;
Öte ki yüz,
Öte ki annem,
Öte ki kardeşim,
Ve öte ki adam(lar) ..
Ölümüm sevgiden olsun,
Vuslatı geçilmiş ayrılıklardan..
Ölümüm senden olsun.
Bensiz içersin ha..! ...)
Çapkınlık sayılır mı ki ruhların sevişmesi?
Dudakları var mı?
Dil yalnızca konuşmak için mi?
Dokunmalık elleri yok mu?
Ben dokunamayan ele el demem ki.
Eli ne yapayım?
Ya aşktan titreyebilen parmakları?
Biz gerçek vakitlerde sevgiliyiz,
Ötekiler rüyada......

Sayılır mı bilmem ki?
Görünür müyüz çıplak gözle?
Ay tanıklık yapar mı?
Hangi ihanet baskın? ...