Arsız Ölüm Şiiri - Asım Öztürk

Yorulur gülüşün
Arsız bir gece başlar
Dudaklarının kıyısında
O gürültüyle geçen trenlerin
Bırakıp gittikleridir
Senin sığınağındaki yabancılık
Söyle ne kaldı,
Söyle;
Tanıdık yüzler
Yapılar
Bir bir yıkıldılar;
Camları renkli vitrinlerin üstüne düşen
Bulutların gölgeleri de kirlendi
Bu sokaklar
Bu kaldırım taşları
Her gün durmadan yenilenen
Bu arsız gülüş,
Akşamla birlikte saldırıyor
Tanıdıklarıma;
Uzaklardan,
Sesinden tanıyorum palmiyeleri
Pörsümüş boşlukları döven çığlıklarından
Kanadı kırık kuşlar gibi
Kaldırımlara gölgesinin düşüvermesinden
Sen de yalnız kaldın
Kıyının mavi yeliyle savrulan
Palmiyelerin sesi de
Kirlendi düşlerin
Umutların
Bu kent
Bu İzmir
Sulusepken yağmurların çocuğu
Durdurak bilmeyen imbat
Arsız bir gecede kaldı