Arsız Gönlüm Şiiri - Fatih Pınarbaşı

İlk görüş, ilk bakış ve aklım gitti
Kalbim sanki ilk kez o zaman attı
Seninle başladı ve sensiz bitti
Arsız gönlüm hala, yine sen diyor

Akıl firar etmiş, kayıp şuurum
Ayaklar altında şimdi gururum
Kabul etmesede bunu onurum
Arsız gönlüm hala, yine sen diyor

Bir olan derdime binleri kattın
Yürekte tutuştun, gözümde tüttün
Sanma ki unuttum, sanma ki bittin
Arsız gönlüm hala, yine sen diyor

Kimsesiz ve yorgun, bitmez telaşım
Katıksız ekmeğim, ağrıyan başım
Şu yalan dünya da bir sendin düşüm
Arsız gönlüm hala, yine sen diyor

Aklımı dinlesem, umut kes dedi
Yüreğim konuştu, dilim sus dedi
Ben varım dedikçe, gönlün pas dedi
Arsız gönlüm hala, yine sen diyor

Ne aklı dinledim, ne bir dostumu
Harcadım ömrümü, serdim postumu
Bu yüreğim sende’n umut kestimi
Arsız gönlüm hala, yine sen diyor

Dur desem de kalbe, geri durmadı
Senden başkasına, meyil vermedi
Gidişine aklım, fikrim ermedi
Arsız gönlüm hala, yine sen diyor

Beyaz bayrak açtım, teslimdim işte
Altmışa dönüştüm yirmili yaşta
Ne akıl ne fikir koymadın başta
Arsız gönlüm hala, yine sen diyor

Ben böyle severken, açtın arayı
Ne zaman al desem, çektim karayı
Bir seni, bir çayı, bir sigarayı
Arsız gönlüm hala, yine sen diyor

Ölürsün der doktor, günah der hoca
Vazgeçersem senden olurmuş anca
Son isteği sensin ölmeden önce
Arsız gönlüm hala, yine sen diyor

Sen beni başından savup atsan da
Yüzüstü bırakıp, çekip gitsen de
Ben unutmasam da, sen unutsan da
Arsız gönlüm hala, yine sen diyor

Ne ben murad aldım ne de sen aldın
Ne beni güldürdün ne kendin güldün
Ilk günkü gibisin; içimde kaldın
Arsız gönlüm hala, yine sen diyor

Kursağımda kalan, sen hevesimde
Son dediğim ismin, çıkan sesimde
Bitiyorken ömrüm, son nefesimde
Arsız gönlüm hala, yine sen diyor
Yine sen, yine sen, yine sen diyor