Arsız Duygular Şiiri - Yavuz Erdin

Gözlerime çöken sis geceye yansıdığında.
El ayak çekilir,ölümcül bir sessizlik yayılır sokaklara.
Bitmiyor çilem,dolmuyor vadem zaman su gibi aksada.
Yoruldu bedenim yolcu edemediğim arsız duygularla.

Yaşalmanın karşılığı değildir yaşlılık,gencim ben aslında.
Yaşatılanlardan sebep onca ağırlık çöktü dünyama.
İstenmediğimi anlayamadım,"bir ümit" dedim hep sarıldım yarınlara.
Vedalaşma zamanı geldi yolcu edemediğim arsız duygulara.

Zifiri karanlıklar için elbet bir yol bulurum.
Aynı durumdaki kalbim içinse çare bulamadığım mutluluğum.
Ne çok yıpratmışım kendimi onca yıl kıymet bilmez insanlarla.
İsyan ettirdiniz bana sonunda,yolcu edemediğim arsız duygularla.

Nefret ediyorum çoğu zaman iyi bir insan olmaktan.
Merhametimi kullandınız bir kalp taşımama aldırmadan.
İşi bittiğinde unutulan bir eşya gibi fırlatıp attınız acımadan.
Ben suçluyum,biliyorum,vazgeçirmeliydim yüreğimi "O" arsız duygulardan.

Bundan sonra müsamaha göstermeyeceğim değerimi bilmeyenlere.
Göstermeyeceğim merhametimi,insanlığımı haketmeyenlere.
Üzmeyeceğim kendimi,yormayacağım kalbimi sizin gibilerle.
İçim acısada mührü vuracağım açılmamak üzere arsız duygulara.