Arsız Destanı Şiiri - Enver Özdil

Anlatayım bir arsızın halini
Kopardı bitirdi domuz kılını
Bir vakıftan geçiriyor yolunu
Bildik tazı idi, çulu var iken.

Başına dövülen davuldur sanır
Yüzüne tükrülen yağmurdur sanır
Ne namahrem bilir, ne de kıskanır
Reklam, şöhret, para diye dönerken.

Anasından evvel ahıra girer
Soluğu yeterse, zurna da çalar
Ne zincir bıraktı, ne de bir yular
Harman yerlerinde tepinir iken.

İzzet’i pek kıttır, nefis arama
Baba malı gibi bakar haram’a
Kıytırık bir meslek adı var ama
Onu da peylemiş, hizmetkâr iken

Kepçesini her kazana daldırır
Bahaneyle kesesini doldurur
Beş kuruşa kulağını deldirir
Sakıp Ağa pozlarında gezerken.

Böylesinde haya, namus, ar olmaz
Yedi’den yetmiş’e aksa durulmaz
Sırta palan, ağzına gem vurulmaz
Ona lazım çünkü arpa yer iken.

Bir resim’i gördü kaptı fırçayı
Bir derviş’i gördü, giydi hırkayı
Kalem aldı, bitirdi tefrikayı
Elif’i görüp de mertek sanırken.

Derler ki, domuzdan çıkar mı toklu
Biraz aklı var ya, fikirden yoklu
Bu kadar eriyor gâvur’un aklı
Bir defçi boşo’ya paye verirken.

At binenin, kılıç kuşananındır.
Otlak, bağından tez boşananındır.
Aksine oğlan, kız üşenenindir.
Cepte kimin eli bilinmez iken.

Herşey tamam oldu, iş kaldı eve
Paranı mı, yoksa seni mi seve
Altında markalı bir hecin deve
Bir uyuz eşşeğe binemez iken.

İlim irfan diye yok mu bir derdin
Zübük’ olmak için kaç sene verdin
Zır cahil kalmayı nasıl becerdin
Bunca mektep medirese var iken.

Artık bu destanı tamam eyleyim
Daha neler söylenmez ki söyleyim
Yalan dünya geniş imiş neyleyim
Ayakkabım ayağıma dar iken.

Enverim kalemin mısralar dizer
Yeter, okuyanlar olmasın bizar
Çokları üstüne nazire yazar
Bir eşin benzerin bulunmaz iken.