Arş ı Azam Şiiri - Erdoğan Saka

ARŞ-I AZAM

Bir yol seçtim kendime, nere gider kime ne
Geldiğimde kendime, kendim sordum bu yol ne

Sonsuz gider bu yolda, gidenler dedi hünkâr
Lakin varamazsın dön, gel geride var bir gar

Uyandım ki döndüğüm, bu yol gaflet yoludur
Hünkârın söylediği, bu gar dosdoğru yoldur

Dedi bekle garda, bekledim araç yoktu
Karşımda bir asansör, gitmem için bir yoldu

Benimle vardı yolcu, hünkâr ona da sordu
Yolcu şaşkın bihaber, yüzü anında soldu

Benim için yükselmek, henüz emek ve gayret
Dedi yolcu hünkâra, lütfedip beni affet

Anladım ki bu yolda, yalnız yürümek gerek
Hünkâra teslim olup, sabır sadakat gerek

Yolculuğum kısaydı, vardığım bu yer aydı
İnsanlar hep toplanmış, sevdiğim yar ordaydı

Sevinç ile koklaştık, etrafı hep dolaştık
Garip birçok binayla, gitmeyen yollar aştık

İnsanlar hep kısıtlı, binalara doluştuk
Biz seyredip semayı, veçhine hayran olduk

Bir an baktım gökyüzü, oluştu iki girdap
Hünkâr dedi bu yolla, olursun arş’a şitab

Peki dedim hünkâra, görünmüyor hiç felek
Dedi ki bundan böyle, feleğe yok ki gerek

Dönülmez mi bir daha, hiç mi hiç dönen yoktur
Nadiren dönen olur, lakin o seçkin kuldur

Anladım ki burada, insan döner haraba
Biz devam edip yola, dalmalıyız girdaba

Merak edip sorup da, dedim kimin yoludur
Dedi o sevdiğimdir, benim en has kulumdur

O yola dalmak için, hazırlandık huzura
Gördüm garip bir durum, karşıda iki şua

Nasıl olur bineriz, biz letafet değiliz
Lakin lütfetti hünkâr, şuadan verdi beniz

Başladı o yolculuk, gökte açıldı dehliz
Karanlıkta sanki biz, aydınlık iki yıldız

Velâkin geldik arşa, bu müthiş bir temaşa
Hem varız hem yokuz biz, bu acayip şaşaa

Varlığından sıyrılmış, arş üstüne kıvrılmış
İstediğin anında, oluyor tıpış, tıpış

Sonsuz sonda sonsuzca, huzur buldum huzurda
Bir ışık huzmesiyken, oda kaldı kusurda

Yok, oldum yokluğumda, sade bir bilinç kaldı
Yokluğun varlığında, anlatılmaz tuhaftı

Fazla lafa gerek yok, bir anda olupbitti
Hünkârım lütuf etti, bu kullar arz’a indi

ER

18 Şubat 2012