Arş'a Yükselen Sükut Şiiri - Sedat Emrem

Ve sen gittin,
Tenlere berzah düştü
gönüllere hicran..
Soldu Kabe'nin gülü, 
baharlar bitap düştü..
Sirkatin dağlarına şecaat arz edenler üşüştü.
Gittin;
Asırlar,
yara açıp, acı kapattı gönüllerde!
Dillere feryat, imana nifak düştü..
Uçmaz oldu ebabiller,
Ümmette kanat düştü..
Herkeste aynı tahayyül!
Gözlere serap düştü..
''Elen hak menem'' diyen Hallac'a sürgün,
Vaha içinde yüzen Mecnun'a çöller düştü.
Yoksun;
Yırtıldı hicabın perdesi,
Bedirler yenik,
Mü'minler esir düştü..
Şizofrengi düşler kurar oldu kafirler,
Ebu Cehil'ler çoğaldı
Uhud'ta Musab düştü..
Zülfükar kesmez oldu
Nefesini, gafletin!
Amele riya düştü..
Açıldı avuçları o mübarek Aksa'nın
Gönüllere kav, duaya amin düştü..
Allah bir-i tekken,
Ve evren bunu sayıklarken,
Gökten Tanrılar düştü..
Gittin!
Sevdana ateş düştü,
Kaleme sükut..
Gittin o dava hala yarım!
Ömer'ler yaralı,
Ali'ler şehit…
Gittin ey nebi!
Medine yetimleri bırakarak dünyanın dört bir yanına!
Başımızı okşayacak eller bırakmadan
Gittin…