Arpacık Şiiri - Yunus Emre Gümüş

Bir arpacıklı göz var beynimde
Bir üçüncü göz değil belki
Ama sanki en derini görecek baksa
En dibi sezinleyecek
Kirpik köklerinden iltahaplanmış
Açılamıyor ne geçmişe ne geleceğe
Kaldıramıyor geçmişin ağır yükünü
Kapağını sıyıramıyor ar edip
Geleceğe meydan okumacasına
Yırtarcasına acıyla yaralarını
Kanayamıyor, içten içe acı çekerek
Kendi mabedine kendini eziyor
Keşmekeşe bulanmış etrafı
Kuşatılmış ve teslim alınmak üzere
Tam özerkliğini ilan edecekken oysa
Yenik düşmüş kendi elinden gelen mikroba
Akıl gözüm, sertleşmiş ve kırılmış
Cam gibi durmuyormuş meğer
Cam oluyormuş, yitiyormuş, ölüyormuş...
Bir arpacıklı göz, bana beni göstermiyormuş...