Arora Şiiri - Burak Keskin

İkimiz de aynı gurbetin çocuğuyuz
Tanırız birbirimizi hüzünlerimizden
Seslerimiz çatallaşır
Kaşlarımız çatılır mehtabı seyrederken

Bir sesin aynasında
Süzülüp bulvar ışıkları
Yalnızların üstüne düşüyor

Senle ben çocuk
Senle ben insan
Senle ben kayıp
Senle ben zamanın içine düşmüş
İki küçük günah gibi
Hiç kirlenmemiş gibi yapıyorlar
Sanki ben topraktan yaratılmışım
Onlar süslü altın çanaktan
Avizesinde günün onlar parlar
Ben sönerim

Şehrin ışıkları söndüğü zaman
Bambaşka bir rüyada doğar için
Işıldar klakson sokaklarda
Sahilde yürüyen aşk mahkumları
Ne zaman girdik bu hapishaneye
Ne zaman düştü içimize bu meltem
İki gurbet yolcusundan başka neyiz?
Ve hangi zaman bizi buraya getiren

Kimseye diyemem Akdeniz olduğumu
Yağmurlarla büyüyüp
Yosunlarla solduğumu...