Arnavut Kaldırımları Ve Sensizlik

Montumu giyindim,
Ardından şapkamı geçirdim başıma..
Evimin kapısını açtım,
Ve çıktım
Etraf da kimseler yoktu
Kaldırdım başımı yukarıya
Baktım sonsuzluğa..
Güneş vardı!
Sanırım yeni uyanmıştı
Bana doğru döndü,
Baktı,
Ve güldü..
Isıtmıştı,
Isınmıştım,
Bende güldüm.
Sokaklar bomboştu
İnsanlar rüyalarından uyanmamıştı daha
Ben ise;
Arnavut kaldırımların da yalnızdım
Etraf çok sessizdi
Kendi ayak sesimi duyabiliyordum
Kuşların, böceklerin sesi,
Rüzgarın uğultusu bile geliyordu kulağıma..
Ve ben yine sessizce yürüyordum...
İçimle konuşuyordum hep!
İçimle kavga ediyor,
İçime kızıyor,
İçime ağlıyordum
Yalnız insanlar,
Hep içlerine ağlarlar zaten,
Yalnızdım, ağladım..
Yalnızdım, ağlatıldım.
Ağladım ve ağlatıldım...
Hala yürüyordum arnavut kaldırımların da
Sonsuz bir yolculuktaydım sanki,
Bir adımım diğerini izliyordu,
Ağlıyordum..
Ancak yanaklarım ıslanmıyordu...
Yine içime ağlıyordum,
Damlalar gözümden değil,
Gönlümden akıyordu..
Yalnızlığım insansızlık değil,
Sensizlikti.