Armağan Şiiri - Hamiye Gül

Beklentisiz yaşıyorum.
Verdiğince,geldiğince
Güneşin batışı,
Ay'ın doğuşu gibi.

Dolu dolu bir nefes alışverişi,
Olabildiğince özgür,
Ufuklar zaten yüreğimin.
Her halükârda sitareler benim.

Bir de tutup yakasından
Ve bekleseydim şayet,
Ey hayat bana ne muazzam
Hediyeler getirirdin.

Ben senin göğündeki
İncili yıldızlarına,
Ben senin okyanusunda
Mercanlarına eyvallah dedim.

Niçin bekleyeyim gerisini?
Saçlarıma mehtap düşerken,
Ateş böcekleri cıvıldarken,
Ninniler söylerlerken,

Balıkçıların elleriyle,
Attın mı denize ağı şimdiden,
Balıklar, bana sevdalım derken
Ben seninim diyecekler.

Çıktığımda doruklarına,
Karlar beyazdan kürk manto,
Parmaklarıma alyansım
Nergizler ilişecekler.

Kirpiğime sürmelenen
Kar tanesi çekilirken incecikten,
Beklemiyorum maddiyatı,
Hiç bir şey istemiyorum senden.

Ne sevgi,ne para pul hayattan,
Bana sunulan bu beklentisiz,
Hazinem yaşamdan yana,
Ne aşk isterim yârdan yana.

Görmüyor musun,
Beklentisizliğimin gerçeĝinde
Yaşam sandık sandık
Hazine,mücevher sundu bana.