Armağan Şiiri - Necat Çavuş

Bir sabah rüzgârı mıydın sabahın kendisi mi
Bir ışık mı yoksa ışığın ışığı mıydın, ama sendin
Kelebek gibiydin sonsuz kanatlıydın sanki
Gönüller ülkesine uçarcasına girdiydin
Durun, dinleyin! Aşk konuşuyor
Şarkısını söylüyor zamanın doruğunda
Ve yücelikler ömürler gibi uzanıyor ardarda
Ben ki şehrin en yolcusu en ulusuyum
Bir aşk dakikasında kim göre kim anlaya

Son icadım nedir biliyor musun:
Elimdeki lambadan hep sen çıkıyorsun

Sensiz her kıpırtıda gördüğüm sen
Sensin gözde elde ve ayakta görünen
Dağa yönelirim yankılana yankılana gelirsin
Tüten dumanda yükselen buğuda şen gözlerin
Kaçak ceylanda zarifsin binbir bülbülde sesin
Nergisin gülün menekşen olağanüstüdür çiçeklerin
Denize dönerim dalgaların binlerce yılın
Binlerce yılın âşina sesini haykırır
Haykırır ve bütün zamanların en güzelini bana taşır
Sevgilim sevgilim sevgilim
Aşk, insana yeni bir tarih yazdırır

Bir sütunum var kentin ortasından
Evimin içlerine sütunum sensin
Ve bir köprüm dünya hayatından
Hayatın ta kendisine
Köprüm sen hayatım sensin
Yüzünü gördü utandı eridi
Ayın ondördü yarışı kaybetti
Güneş ise kış dedi bir daha dönmedi

Ben sen bir olduk
Yeni bir leylâ ile mecnun okuduk

Gecenin saf sesi belki sessizliğidir
Güzellikler ân ân birleşir
Ruhunun heykeli belirir
Bahar gibi kim taze sabah gibi kim ışıklı
Anlatamam, senin gelişinde bir sır saklıydı sanki,
Bir kâinat saklı.

Geceye sayısız yıldız dolsun
Yıldızların ömrü senin olsun...