Arlet'in Ölümüne Ağıt Şiiri - Ali Özmen

Uzun sololu bir soluk tecrübesidir; hayat
Pres de yok üstelik bu hayvanlar paradoks
Ben diyorum ağrıyor kalbim, sen ararat
Kolektif mukadderat, kolonik zanaat

Batıyor artık kalbimdeki botoks, rahat!
Savaş yalanı bitiyorsa, sınırlara hara kiri
Otur, elinin barutuyla gütme artık kini
Hocalı’dan konuşunca ağlıyor hattat

Konjonktür gecekondu yanıyor semazen
Gözlerimde gezegendeki son kondüktör
Soruyor biletimi, duymamış gibi neyzen
Kopuyor kompartıman, batıyor armatör

Bir kız sevdim babası Ermeni, annesi Kürt
Yazdırmaktan korkmuşlar Ermenice adını
Söylemişti, unuttuğum yerlerimde nefret kült
Aşk, siliyor faşist talanı,
Soğurdum ondan sonra kalbimin mor tadını.