Arke Şiiri - Sıddık Ertaş

kan ter içinde dönüyordum bir aşka
yeni şiirlere aşeriyordum

dumanlar arasında gizlenmiş buldum onu
belli ki uykulu bir gökyüzü görmüş rüyasında
yeni uyanmıştı kaşlarından çapaklarına doğru

denizden bir balığı soyduk onunla
su kadar yalnız olduğumu öğretti bana
toprak kadar çıplak olduğumu
kitab-ı mukaddes gibi gülüyordu

her şey geçecek dedi elleri saçlarında
dudağının kıyısına gizlenen cariyeyi
elmanın kırmızısı gibi gösterdi bana

yağmuru dilimleyip servis etti masaya
şiirler koydum ben de çok uzun bir tünelden
bir sahil kasabası balkonunda tüm bunlar
boynumuza gerdan gibi bütün kuşlarımızı
koklanmaktan yorulmuş plastik masamıza

biz yan yana uyuyan toprak ve su gibiydik
birimiz diğerini çekiyordu ırmağa
o benim günahımsa ben onun tövbesiydim
göz çukurlarımızdan bakıyorduk allaha