Arkası Yarın Şiiri - Ruşen Işık

Ayçiçeği tablalarının sarısını düşünüyorum.
Ferace karasında bir şarkı,
Uzun hikâyesini haykırıyor tarlaların,
Günyüzü görmemiş kadınların,
Yaralı ve hakkı yenmiş ellerini,
Üzünç iklimlerine bulanmış.
Bir çocuk gelinin vitrinlere bakışını,
Yetim ellerin yakaladığı balon iplerini
Ve ipin ucundakilerini düşünüyorum.
Kin ormanında bir tarihin hesabını,
Kendini kendine gömen bir suça yüklüyorum.
Çifte ölüm verilmiş çocukluk kıyısında,
Geçmişi ile kendini asan bir gidişi düşünüyorum.
İnsandaki dizginsiz hayvanı,
Asit rüzgârlarını, kan kokan bir toprağı
Ve kazdıkça yine kan fışkırmasını o toprağın…
İhanet Türkçesiyle yazılan,
Hatimsiz bir kitabı yaftam olarak asmıştım ya boynuma;
Haksızlıkların yazılı olduğu sayfasını düşünüyor ve
yırtıyorum.
Bir evliya sandukası kenarında uykuya dalıp,
Cennet rüyalarına yatan bir meczup gibi
Kapıları yanlış kişilere açmanın,
Sonsuzluk peşinde koşarken,
Anından da olmanın şaşkın hüznünü,
Hesapsız sevmeleri, yeni yetme gülmeleri
Ve gülünmelerimi düşünüyorum.
Hayal kurmanın güç olduğu bir ülkede,
Bulut olsam içimden bulut göndereceğim,
Yağmur olsam, yağacağım en olmadık yerlerinize.
Bir kasaba hayal ediyorum müsaadenizle,
Durağanlığınıza inat,
Hayallerdeki kasabaların,
Hep deniz kıyısında olduğunu biliyorum.
Hiç deniz görmemiş bir çocuğa,
Maviyi, köpüğü ve yelkeni ve kasabanın,
Fenerini anlattığımı hayal ediyorum.
O fener benmişim güya, yanıyorum.
Martı ürkekliğinde bir kadın,
İntihar adımıyla yürüyor fenere,
Keder kırmızısı bir manto var üzerinde,
Gözünün yaşını giyinmiş kadın.
Ölüm çekiciliğidir ya kırmızı bir matador pelerininin
Ve kırmızı kaderidir ya karanfilin,
İşte tam da o kırmızı mantosuyla iniyor kadın,
Kayalıklıdan fenere…
Dünyanın tüm renklerini grileştiriyor kadın.
Küf ve ter ile çalışan insanların,
Kokusu sinmiş bir otel odasındaki,
Bir müzisyeni hayal ediyorum
Kadının peşi sıra.
Başucundaki radyosunu açık bırakmış,
Örtmek için işkence sessizliğini gecenin.
Soğuk bir sabaha sigara yakarken müzisyen
Ve kadın ve deniz ve fener gelgiti damıtırken,
Hayat şarkımı hep majörlerle yazmışlar
Diye düşünüyor, hep sert, hep zor, hep keskin…
Oysa Minörler ne kadar da derin, sakin…
Kadın kuşları düşünüyor o anda,
Ezbere bilen gül tuzaklarını,
Kuşlar dünyanın mührüdür,
Akıp giden cıvıl tomurcuklanmasıdır sabahların.
Kuşların da terk edilme mevsimleri vardır.
İşte o terk edilişte birleşiyoruz.
Ben, müzisyen ve kadın…
Arkası yarın.