Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Gizemli duyguların çok güzel anlatılmış. Kutlarım. Selamlar...
Can-ı gönülden tam puanla tebrikler ve listemde. Yüreğiniz dert görmesin, kaleminizden mürekkep eksilmesin Sayın Gökçeöz.
Arkamdakiler
Bir gün,
Geçmişteki izleri silip
Kırılgan pişmanlıkları
Günahlarımıza yükleyeceğiz,
Veda ederken sorgularımıza
Bedenimiz köprü olacak,
Keşkeleri silip atacağız hayatımızdan,
Alev topuna dönmüş yalanları,
İki damla gözyaşıyla söndürmeye çalışacağız.
Bir gün,
Aynada göreceğiz kendimizi,
Yaşamımızın yansımasıdır içindeki,
Sızlayan kalbimizle
İzleyeceğiz içindeki bizi,
Korkular sessizce gelecek,
Var olmakla olmamak arasında
Çaresizlikle bekleyeceğiz,
Ölümle yaşam arasındaki
Kaderimizin ihanetini çizeceğiz.
Bir gün,
Bir çığlık duyacağız arkamızda,
Ürkerek baktığımızda
Neyi aradığımızı bilemeden
Damla damla eriyeceğiz zamanda,
Yaşamı pencerenin arkasından seyrederken
Tutsaklığını yaşayacağız özlemlerin,
Küllenmiş duygularımızın sonsuzluğunda
Kadere boyun eğip
Bedelini ödeyeceğiz kaybettiklerimizin.
Bir gün,
Dalıp gideceğiz anılara,
Kuytu bir köşede sessizce
Gençliğimizin şarkılarını söyleyip
Umutlar dikeceğiz ikinci baharımıza,
Bastırılmış duyguların tutsaklığında
Şiirler yazacağız aklaşmış saçlarımıza,
Ellerimizi yüreğimizin üstüne koyup
Hayallerimize merdiven kuracağız,
Son durağımıza yaklaşırken
Yaşlı ağaçların koyu gölgelerinde
Vefayla kök salan dostları anacağız.
Zeynep Nilgün Gökçeöz
Arkamdakiler
Bir gün,
Geçmişteki izleri silip
Kırılgan pişmanlıkları
Günahlarımıza yükleyeceğiz,
Veda ederken sorgularımıza
Bedenimiz köprü olacak,
Keşkeleri silip atacağız hayatımızdan,
Alev topuna dönmüş yalanları,
İki damla gözyaşıyla söndürmeye çalışacağız.
Bir gün,
Aynada göreceğiz kendimizi,
Yaşamımızın yansımasıdır içindeki,
Sızlayan kalbimizle
İzleyeceğiz içindeki bizi,
Korkular sessizce gelecek,
Var olmakla olmamak arasında
Çaresizlikle bekleyeceğiz,
Ölümle yaşam arasındaki
Kaderimizin ihanetini çizeceğiz.
Bir gün,
Bir çığlık duyacağız arkamızda,
Ürkerek baktığımızda
Neyi aradığımızı bilemeden
Damla damla eriyeceğiz zamanda,
Yaşamı pencerenin arkasından seyrederken
Tutsaklığını yaşayacağız özlemlerin,
Küllenmiş duygularımızın sonsuzluğunda
Kadere boyun eğip
Bedelini ödeyeceğiz kaybettiklerimizin.
Bir gün,
Dalıp gideceğiz anılara,
Kuytu bir köşede sessizce
Gençliğimizin şarkılarını söyleyip
Umutlar dikeceğiz ikinci baharımıza,
Bastırılmış duyguların tutsaklığında
Şiirler yazacağız aklaşmış saçlarımıza,
Ellerimizi yüreğimizin üstüne koyup
Hayallerimize merdiven kuracağız,
Son durağımıza yaklaşırken
Yaşlı ağaçların koyu gölgelerinde
Vefayla kök salan dostları anacağız.
Zeynep Nilgün Gökçeöz
****************
YÜREĞİNE SAĞLIK CANIMSIN .. BU ŞİİRİNİ GÖZ[DEN KAÇIRMIŞIM YAF DOĞA DENİZ RUMUZUM SANDIM AMA NEYSE OLSUN BAKALIM :) ÇOK BEĞENDİM CANIM VE ÇOK HAKLISIN ELLERİMİZİ YÜREĞİMİZE KURUP HAYALLERE MERDİVEN KURUYORUZ .. NSILDA GÜZEL YAZMIŞ BENİM ARKADAŞIM AYNEN ÖYLE DURUMDAYIZ ..
SENİ SEFİYORUMTAM PUAN ACIK CANIM SIKKINDI ..İYİ GELDİ .
ÇOK DA DOĞRU SÖZLER ..
KUTLUYORUM ZEYNEBİM .. TAM PUAN ...
SEN HEP YAZ BEN SENİ OKUMAKDAN BIKMAM .. KALEMİN DAİM OLSUN MÜREKKEBİ HEP AKSIN . DİZELEREİNE SES OLSUN CANIM ..
Bir gün,
Dalıp gideceğiz anılara,
Kuytu bir köşede sessizce
Gençliğimizin şarkılarını söyleyip
Umutlar dikeceğiz ikinci baharımıza,
Bastırılmış duyguların tutsaklığında
Şiirler yazacağız aklaşmış saçlarımıza,
Ellerimizi yüreğimizin üstüne koyup
Hayallerimize merdiven kuracağız,
Son durağımıza yaklaşırken
Yaşlı ağaçların koyu gölgelerinde
Vefayla kök salan dostları anacağız.
Zeynep Nilgün Gökçeöz
HARİKA BİR ANLATIM UMARIM HEPİMİZ YETİŞİRİZ O GÜNLERE SAYGILAR YÜREĞE
MÜZEYYEN BAŞKIR
Yaşlı ağaçların koyu gölgelerinde
Vefayla kök salan dostları anacağız.
güzel buluşlar... h.ulusoy
Evet,
Bir gün,
Dalıp gideceğiz anılara,
kucağımızda bir yığın sararmış yapraklarla...
tebrikler kaleminiz dert görmesin
Bir gün..alıp götürdü..düşündürttü..tebrikler sevgiler yüreğine.
Kıymetli Kardeşim, Zeynep Nilgün bu ne kadar güzel ve anlamlı cümleler...İnsanı alıp olduğu yerden nerelere taşıyor bir bilsen...Alıp önce bir güzel silkeliyor insanı ve sonra, 'yaşlı agaçların koyu gölgelerinde' dinlendiriyor. Ve diyiyorsun ki'
Bir gün,
Dalıp gideceğiz anılara,
Kuytu bir köşede sessizce
Gençliğimizin şarkılarını söyleyip
Umutlar dikeceğiz ikinci baharımıza,
Bastırılmış duyguların tutsaklığında
Şiirler yazacağız aklaşmış saçlarımıza,
Ellerimizi yüreğimizin üstüne koyup
Hayallerimize merdiven kuracağız,
Son durağımıza yaklaşırken
Yaşlı ağaçların koyu gölgelerinde
Vefayla kök salan dostları anacağız. ' bunun üzerine daha ne söylenebilir ki...Eline yüreğine sağlık canım kardeşim...Zekeriyya BİCAN WEB:www.harputlubican.com
Kıymetli Kardeşim, Zeynep Nilgün bu ne kadar güzel ve anlamlı cümleler...İnsanı alıp olduğu yerden nerelere taşıyor bir bilsen...Alıp önce bir güzel silkeliyor insanı ve sonra, 'yaşlı agaçların koyu gölgelerinde' dinlendiriyor. Ve diyiyorsun ki'
Bir gün,
Dalıp gideceğiz anılara,
Kuytu bir köşede sessizce
Gençliğimizin şarkılarını söyleyip
Umutlar dikeceğiz ikinci baharımıza,
Bastırılmış duyguların tutsaklığında
Şiirler yazacağız aklaşmış saçlarımıza,
Ellerimizi yüreğimizin üstüne koyup
Hayallerimize merdiven kuracağız,
Son durağımıza yaklaşırken
Yaşlı ağaçların koyu gölgelerinde
Vefayla kök salan dostları anacağız. ' bunun üzerine daha ne söylenebilir ki...Eline yüreğine sağlık canım kardeşim...Zekeriyya BİCAN WEB:www.harputlubican.com
Bu şiir ile ilgili 19 tane yorum bulunmakta