Arkamda Dağım, Koca Çınarım

Gölgende büyüdüm, sen sustukça ben dinledim,
Sözlerin az ama kök salan cümlelerdendi.
Her adımda öğrettin, baba, ben bilmedim,
O dağ gibi sessizliğin ne sırlar gizlerdi.

Çatlayan avuçların, yılların mühürleri,
Alın terinde saklı bin hayal, bin dua.
Gözlerindeki o sabır, o derin ülkeleri,
Kelimelere sığmazdı, anlatamazdım sana.

Ne zaman düşsem baba, uzanırdı elin,
Gözümde yaş, yüreğimde senin izlerin.
Güç dediğin bu muydu? Bir tutam sevginin,
Yıllara köprü olup geçmesiydi derin.

Rüzgar ne kadar hırslı, yollar ne kadar dar,
Sen dimdik bir çınardın, köklerinle sabit.
Dünya devrilse bile, sen bendeki bahar,
Kar altında açan bir çiçektin hep hafif.

Yıllar geçti baba, şimdi bende sırada,
Senin öğrettiğin o yoldan yürümekteyim.
Yıkılmam, korkmam; çünkü her bir adımda,
Senin gölgenle hâlâ güç bulmaktayım.

Ama bilirim, zaman insafsız bir oyun,
Bir gün gelir, dal kırılır, kök sessizleşir.
O vakit ben dağ olurum, senin izindeyim,
Senin mirasınla her fırtına diner, geçer.

Eğer bir dua dönerse dudaklarımdan,
Huzur bul diye, baba, arşa yükselir.
Arkamda bıraktığın o koca dağ misali,
Sonsuza kadar yüreğimde senle köklenir.