Arkadaşlık Ağaca Benzermiş

Yırtardık dağları
Doludizgin atlarla...
Yoksulluğa aldırış etmez
Hiç yakınmazdık
Yürekten inandığımız
Can parçası arkadaşlarla.

Beraber güler
Beraber ağlardık
Beraber düşer
Beraber kalkardık
Yoksul olduğumuz yıllarda
Yalnızlığı hiç yaşamadık.

Sonra terk ettik dağları ovaları
Ayrı derelerde akar olmuştuk
Arada bir buluşuyorduk
Her buluştuğumuzda yüreklerimizi
Biraz daha soğutuyorduk.

Daha hızlı gidiyordu otomobiller
Atlarımızı satmıştık
Onları unutmuştuk.

Yıllar geçti üstümüzden
Düştük birbirimizin gözünden

Bu yaralı yürekler
Eğilip bir derede
Bir daha su içmediler.

Sonrası iyilik değil
Sonrası sağlık değil
Unutmuştuk yüzlerimizi
Şehirler kendilerine benzetmişti bizi.

Çok çalışıyorduk
Boş zamanlar bulduğumuzda
Hayal kurmaya yatıyorduk
Bir ömür canımızı verdiğimiz
Bütün kazandıklarımızı verip
Arkadaşlık almak istiyorduk.

Yıllar geçti
Her yıl...
Daha olumsuz izler bıraktı.

Bütün kazandıklarımızı versek
Bir dereden
Hep beraber
Su içsek...

Gizli gizli ağlıyorduk
Çocuklar gibi iç geçirerek.

İyi olan neyimiz varsa
Değiştik üç beş kuruşa
Şimdi hepimiz şehirlerdeyiz
Bu şehirleri versek
Bir dereden su içebilir miyiz?

Unutmuştuk yüzlerimizi
Kaybetmiştik izlerimizi
Bazen buluşuyorduk
Bazen tesadüfen karşılaşıyorduk
Yeniden yeniden derdik
Hep o günlere giderdik
Çok denedik
Çok direndik
Bir türlü beceremedik.

Sonunda pes ettik
Dünyanın en acı tecrübesini
Yaralı yüreğimize not ettik.

Arkadaşlık ağaca benzermiş
Kuruduğu zaman
Bir daha yeşermezmiş