Arkadaşım Hüzün Şiiri - Alper Torun

Yani sakil durmuyor bende hüzün.

Ne yalan söyleyeyim,
İlk başlarda kendi tercihim olmasa da
sonraları hüznü ben de sever oldum.
Böylece arkadaş olduk;
Birlikte ağladık masumlara,
Mahzunlara ve dahi mahrumlara

Ve birlikte güldük hüzünle;
hiçbir zaman doyasıya kahkaha atamadık belki ama
hazin de olsa tebessüm eksilmedi dudağımızın bir kenarından.

Şimdi artık öylesine benimsedik ki birbirimizi,
dudağımızda tebessüm,
Gözümüzde buğulu bakışlar,
Kirpiğimizin ucunda hazır duran bir kaç damla yaşla
Gönül penceresi açık dostlar arıyoruz kendimize.

”Buluruz elbet” diye içimizde
Ümit tohumları yeşertmeye gayret ederek,
geçip gitmekteyiz dünya denilen kısa süreli fani konaklıktan...

03.06.2005

Dost Abidin’in tespitine cevap…