Arkadaşım Şiiri - Muhlis Ceylan

Karlı dağ başından eksilmez bulut,
Yüce yaratandan kesilmez umut.
Nasihat istersen, sırrın saklı tut,
Sonunda bahtiyar, “ kal ” arkadaşım.

Şu insanın ömrü, yol alan kervan.
Kabir ise mola verilen bir han.
Açılır perdeler, sır olur ayan,
İş bu sırra vakıf, “ ol ” arkadaşım.

İnsanı hor görmek ne kadar acı.
Bir gül de verilse olur ilacı.
Sevecen insanlar, olsun baş tacı,
Asma suratını, “ gül ” arkadaşım.

Yürü yolunda rotayı düz çiz
Yaptığın o işler konuşur dilsiz
Her amel ardında bırakır bir iz
Hiç biri kaybolmaz “ bil ” arkadaşım.

Ömründe koymuşsan taş üstüne taş,
O halde özüne düşmesin telaş.
Dünya faniyse de, sen yine uğraş,
Kalsın sende böyle, “ hâl ” arkadaşım.

İnsanı hayata bağlayan şu kalp,
Çalışan bir beden, olmaz ki harap.
Her ömür insana sanki bir etap,
Açılmış herkese, “ yol ” arkadaşım.

Elbette her insan, taşıyor bir can.
Cömert olanlara, derler babacan.
Şen olsun ocağın, tütsün hep bacan,
İkramın yapasın, “ bol ” arkadaşım.

Muhlis CEYLAN