Arkadaşım! .. Şiiri - Cahit Pehlivan

Benim yaşım nedir ki arkadaşım?
Bakarsan görürsün, ağarmış saçlarım.
Yıldızlar misali, şimdiden kaymış hayatım.
Beni bu hale getirenleridir, ahım.

Her gün, bin bir çilenin içerisindeyim.
Yaşamak için çırpınıp durmaktayım.
Sabah akşam devamlı meyhanedeyim.
Durmadan ah çekerek, içmekteyim.

Akşamları, masamda bir dostuma,
Rastlamak, büyük mutluluk verir bana,
Onunla karşılıklı oturduktan sonra,
İki kadeh içmek, dertleri unutturur insana,

Elimdeki kadehimin daha ilk yudumunda,
Büyük bir yara kanar bağrımda,
Ayrıldığım sevgilimin hıçkırıklı ağlayışıda,
Çınlar durur devamlı kulağımda,

Bu sesleri duyup, onları hayal ettikçe,
Bir ah çekerim, loş aydınlıklı meyhanede,
Tekrar sarılırım, benim olan kadehime,
Gözyaşlarımla karışık, içkimi alırım elime.

Beni yaradan Tanrı'ya isyan ederek.
Yudumlarım, ellerimin içindeki kadehimi,
Nasıl olur Tanrım? Beni terk ederek.
Başkasına gider mi? Sevdiceğim.

Onu her anışımda, kahroluyorum.
Ben ne kalpsizim, diye kendime kızıyorum.
Bu acı dolu günleri unutmak için.
Kadehlerimle avunmaya çalışıyorum.

Sana son sözümdür. Bu arkadaşım! ..
Herkesin güldüğü yerde, neden hep ağlarım?
Bana birgün olsun gülmeyecek mi bahtım?
Beni parça parça eden anılarım.
Birgün olsun beni güldürmeyecek mi? Arkadaşım! ...

İzmir/Çeşme