Arkadaş Olmak Şiiri - Zeki Çalım

ARKADAŞ OLMAK

Hangimiz? Ebu bekir gibi sıddık olduk,
Arkadaşımızın her zaman sağında durduk.
Onu canımızdan bile önde tuttuk,
O yalan söylemez dedikte savunduk.

Gerçekten,candan arkadaş olmak,
Derdini,sırrını onunla paylaşmak.
Kaldımı şimdi? Böyle arkadaşlık,
Arkadaşlık oldu,bugünlük yarınlık.

Dizilerle yatar,dizilerle kalkar olduk,
Sevgiyi,üzüntüyü dizilerde yaşar olduk.
Kalbimize yazdık, başlama saatlerini,
Unuttuk! En yakın arkadaşlarımızın ismini.

Dertlerimiz çoğaldı da,çoğaldı.Bitmediki,
Televizyon yannızlığımıza çare olmadı ki.
Doktor doktor gezer dolaşır olduk,
Dertlerimizi parayla anlatıp durduk.

Eskiden yokmuydu? Sanki acı ve çile,
Azaltılırdı konuşa konuşa, dinleye dinleye,
Merhem olunurdu,acıyan sızlayan yerlere,
Şimdi o dostlar,o arkadaşlar nerde?

Vakit ayıramıyoruz arkadaşımıza,komşumuza,
Ayıracak zamanımız yok mu? Saatlerimiz dolu mu?
Vakitlerimiz geçiyor televizyon karşısında,
Kendimiz davet ediyoruz biz,aslında depresyonu.

Keşke gerçek bir dostum olsa,
Yada ben birine candan arkadaş olsam.
İyi ve kötü günümde,güldüğümde,ağladığımda,
Kapısını çalsam,içimin her daraldığında.

Dedelerimiz,ninelerimiz sevgiyle anarlardı,
Arkadaşlarıyla taşımışlar,bu ağır dünyayı.
Bazen çölde yürümüşler,bazen geçmişler bataklığı,
Bazende siper olmuşlar,vermişler canlarını.

İşte böyle yakınlık,böyle arkadaşlık,
Varsa söyleyin ne olur,bizde olalım tanık.
Gerçek arkadaşlar nasip etsin Allah,
En büyük hazine sevgi,dostluk,arkadaşlık...