Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
İnsan dert çektikçe olgunlaşırmış, acı ne kadar acı bilinmez, ama bilinen tek şey acının var olması. Ve ne tuhaftır ki, insan acıya alışıyor. Çok güçlü aslında insan yaşanan acılar karşısında. Ve çok zayıf insan yaşanan hayat boşluğunda.
Kutluyorum Ruhi bey,güzel bir şiirdi. Tam puanımla selamlar.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta