Arkadaş Şiiri - Behzat Özdemir

üç beş nöbeti benim arkadaş
yalnızlık benim işim
sabaha kadar vursunlar beni
şafakla birlikte toprağa koysunlar beni

çivi çaktım namludaki kurşuna
eğrittim tetiği işlemez boşuna
bir candı girdim üç kurşunla ruhuna
ben öldürmedim öldüm onunla

ıssız bir dere kenarıydı yanyana
emir geldi kalemler omuza
düştü mektuplar, analar, yarlar...
bastım tetiğe, girdi kardeşimin omuzuna

bugün üçüncü günü o gecenin
ban hala o gecenin esiriyim
kulağımda emir karşımda Emir
düştü kollarıma eriyor Emir

zaman ne saat ne de gün
böyle çabuk geçmezki ölüm
bir barut kokusu gelse ölürüm
ben kendimi yıllar önce o derede öldürdüm..