Arkadaş Şiiri - Hatice Atak

Arkadaş denilince,
Hüzünlenirim, gözlerim dolar.
Ortaokul arkadaşım gelir aklıma.
Daha on ikisindeydi Asya.
Dün gibi hatırlarım ya…
Gözümün önünde vurmuşlardı
Katili hala bulunamadı.
Maganda kurşun demişlerdi
Zaten sadece deyip geçmişlerdi.
Şimdi olsa,
Dinler miydim hiç,
Polis, hâkim, savcı, hapis…
Fizan’a da sürseler,
Müebbet bile verseler;
Arkadaşımın gitmesine,
Bizi ayrı düşürmelerine,
İzin verir miydim hiç?
Vermezdim, vermezdim!
Fizan’a sürseler,
Müebbet bile verseler,
Arkadaşımdan dönmezdim.