Arkadaş Şiiri - Mustafa Şimşek 1

ARKADAŞ

Ve bir an
Sokaklarda gördüm seni.
Başka şehirler yok diyordu
Gözlerin,
Gözlerimi süzerken arkadaş.

Yüreğime saplanıyordu yine
Anamın türküleri gibi
Ayaklarının gölgesi.
Sonra,
Parmaklarında geziniyordu
Zor yılların çilekeş yılgınlığı.
İnadıma
İnat diyordun.
İnadıma inat bu şehirde yaşamak arkadaş.
Hem de,
İnadıma
İnat….
Hem de,
Saçlarındaki karlar dökülüyordu
İsli kaldırımlara,
Hem de
Geceler bölünüyordu uykulara.

Korkular mı düştü cemrelerden?
Tuhaf tuhaf kara bulutlar
Çökerken geleceğe
Ve tuhaf tuhaf bahçelerde
Solarken çiçekler
Tuhaf tuhaf sokaklar kapanıyordu
Gözbebeklerinde…

Arkadaş,
Buğulu bir bakışın kalıyordu
Duvarlar üzerinde,
Soluk soluğa göğsün çıkıyordu bedeninden.
Ve sonra,
Apartmanın camları kırılıyordu
Yürek atışlarından.

Çehreni mi çiziyordun ne
Kaldırımlar üzerine arkadaş?
Birden,
Üşüyüveriyordu bu koskoca şehir.
Birden,
Yapraklarını döküyordu çınarlar.
Birden,
Bacalardan tütüyordu kirli duygular.
Ve birden,
Bir çocuğun gülüşünde açıyordu
Sıcacık bahar duyguları.

Sanki,
Yalnızlık duyguları itiyordu seni
Haremi düşüncelere arkadaş.
Ve öyle
Titrek uzanıyordu ki ellerin kelepçelere,
Yenemedim,
Yenemedim bu şehri diyordu
sessiz kalışlığın.

Ve bir şehir daha yıkılıyordu
Bir yiğidin yüreğinde…
Sonra,
Yeniden umutlanıp
Obalar kuruyordun arkadaş
Ötüken’in alaca karanlığında.

Biliyorum..
Biliyorum
Sana sitem veriyor bu şehir,
Bana ise
Şiirler yazdırıyor sana arkadaş.
Şiirler ki;
Bazen Yavuz’un bakışlarında,
Bazen Yunus’un bitmez sevdasında,
bazen de
Eylül şarkılarında besteliyordum seni.

İşte,
Bütün bunlar bir yana
Bir gün güzel bir dünyada
Bu toplumun hiç biri
Bu şehirde yaşamayacak arkadaş.
Hem de;
Senin inadına inat……