Arkadaş Şiiri - Halil Aksoy

Yalnız bahar aylarında yürürüm ben.
Uçsuz bucaksız çayırlarda.
Kuş sesleri cıvıl cıvıl dallarda.
Bulutlar eşlik eder,
Baş aşağı dikilmiş havada.
Toprağın, çiçeklerin kokusu açar,
Gözlerimdeki kış uykusunu.
Huzur kokan çimen kokusu etrafta.
Göğün yerle kucaklaştığı,
Akşamlarda,
Baharda yürürüm.
Önümde deryalar kadar geniş orman.
Yüreğim daima isyanlarda.
Ya ben anlayamıyorum diğer mevsimleri,
Yada onlar beni.
Bir terslik var bu işte.
Oysa iyi davranıyorum hepsine.
Ayırmıyorum birini diğerinden.
Neden yanlış anlaşılıyorum,
Her seferinde.
Neden üzülüyorum o mevsimlerde.
Bahar arkadaşım oluyor her seferinde.

Yalnız baharda yürürüm ben.
Beni ancak o anlar.
Şimdi daha iyi biliyorum,
Her şeyin yeniden doğduğunu.
Baharda kavuşuyor her şey,
Gerçek rengine.
Her şeyin yeniden doğduğunu,
Gördüğüm için.
Doğal halini bildiğim için.
Seviyorum.
Kışın beyaz gizliyor ruhlarını.
Yazın sıcak,
Sonbaharda sarı kılıf çekiliyor üstlerine.
Neyin sahici olduğunu anlamak güç.
Onun için ben baharı seçtim arkadaş olarak.