Arka Sokaklar Şiiri - Fulya Uludağ

Işıl ışıl bir şehrin karanlık arka sokaklarında
Yürüyordu genç adam usulca
Kendini kaybetmiş,benliği elden gitmiş
Aldırmıyor içindeki fırtınaya
Hafif bir rüzgar esti birden
Başını kaldırdı yıldızlara
Gözlerinde yalnızlık
Kalbinde ayrılık
Gidiyordu bilinmez diyarlara
Birden bir yağmur damlası geldi yüzüne
Sonra sağnak sağnak indi yeryüzüne
Hatırladı birden geçmişi
Yıllar önce gençliğinin ilk demlerinde
Ne kadar mutluydu sevdikleri ile
Aklına düştü yağmur altında el ele gezdiği zamanları
Uyuşturucu illetine bağımlı olmadan önce
Mutluydu,seviyordu,seviliyordu
Şimdi karanlıklara mahkum oldu
Uçtu avuçlarından birer birer sevdikleri
Artık istemiyor bile çok sevdiği annesi
İlk başlarda bir hevesti,illeti kullandığında yükseklerdeydi
Dünyanın kralıydı,göklerin fatihiydi
Şimdi ise bir başına, yalnızlığın efendisi
Sevdiği geldi aklına
Tuz basıldı yarasına
Artık çok geçti,sevdiği kendisini terk etmişti
Çok çalıştı kurtarmak için illetten
Savaştı sevdiği için gönülden
Ama dayanamadı sonunda gitti yüreğinden
Bir başına kaldı genç adam
Artık ne evi vardı,ne sevdiği
Dostları bile terk etti kendisini
Şimdi kuytu köşelerde bir başına
Dilinde o tanıdık şarkı
Mutluluktan bir haber ver dilek taşı
Gidiyor bilinmez şehrin arka sokağına