Arka Sokak Kadınları Şiiri - Mehmet Macit

Onlar bizim bacımız,
Ablamız,
Kızımız,
Onlar bizim kadınımızdı.
Gençlik hayalleri vardı, nefsin de arzuları.
Meşhur olma tutkusu,
Dinmeyen eş kavgası,
Çirkin tecavüzler.
Umut diye koşuldu, sahtekar sevgiliye.
Karanlık bir kuyunun kenarından kaydılar.
Kurtulmak kolay değil, derinlere daldılar.
Bir bir tükendi, yok oldu hayalleri.
Arka odalarda kucaklardan geçtiler.
Arka sokakların loş evlerinde,
amaçsız bir yaşam için yoklukla savaştılar.
Sadece ama sadece, var olmak için yaşadılar.
Onlar;
arka sokakların kadınları oldular.
Toplumdan dışlandılar.

Bir kez yere düştüler, tekme vuran çok oldu.
Sahipsiz öldüler,
Kimsesiz gömüldüler.
Gözyaşı döken yoktu.
Dram dolu yaşamın sırlarını sakladılar.

Artık,
Sevmek ve sevilmek onlar için anlamsızdı.
Bu güzelim duyguları anılara yazdılar.
Hayal dolu umutları, sokaklarda eridi.
Gündüzün aydınlığı ıstırap,
Gecenin karanlığı perde oldu yüzlere.
Ha var oldular hayatın içinde, ha yok.
diğer insanlar için,
çirkin bir yaşamın kadınları oldular.
Her birinin yüreğinde acı dolu hikaye,
Her birinin kalbinde, yılların izi vardı.
Geride,
özlerinden değerli parçalar bıraktılar.
Aranmadılar, arayamadılar.
Köprüler yıkılmıştı, geçmiş yaşamlarından.
Yazıldı kaldırım taşlarına,
Gözlerden akan yaşlarla ruhların ıstırabı.
Arka sokak kadınları bizim insanımızdı.
İçimizden geldiler,
Dışımıza savurduk.
Karanlık gecelerde, sokaklara bıraktık.

Bir yanda;
bilmem adını eğlence mekanları.
Kendinden geçmiş çılgın insanlar,
Vücudunu cömertçe teşhir eden kadınlar.
Ağızlarından şehvet salyaları akan erkekler.
bir gecelik ilişkiler.
Magazin diye halka sunulan gösterimler,
Ki adı aşktı.
Diğer yanda bedenini satıp yaşamaya çalışan,
Uyuşturucu pençesinde kıvranan,
iğrenç isteklere boyun eğen zavallılar.
bir takım insanların sapık arzuları ki:
Adı, şimdilerde ‘’fantezi’’dir,
Arka sokaklarda bulur, bitkin kadınları.
İstekleri karşılanır tiksinti ile.
ki adı fuhuştu.
Geride, insanlığa duyulan acı dolu bir nefret,
Ağlamayı bile unutmuş, renksiz bakışlar kalır.

Onlar bizim insanımızdı.
Aynı halkın çocuklarıydık.
Aramızdan dışladık,
Sokakları ayırdık.
Hiç birini duymadık, duymak istemedik.
Onların umutları, bizim insanlığımız öldü.

Mehmet Macit
01.08.2012