Arka Fon Şiiri - Elif Gürbüz

Her şeye yetecek gücümüz vardı da,
Kalbimizden daha büyük ağırlık yapan boşlukları taşımak zor gelirdi hep bize.

Bir pembe dizinin arka fonunda çalan hüzünlü şarkı gibiydi hayat hep.

Bize keder ve acıdan başka birşey bahşetmedi.

Birini sevmekten hep korkar oldu yüreklerimiz,

Kanayan bir yarayı yeniden baştan kanatmak imkânsız olduğundan biz korkusuzduk hep.

Ondandır gün boyu gülüp yastığa baş koyarken acı acı ağlamalarımız.

Kaç gece yıldızlara bakarken uyudum,

Annemin ben küçükken ağlamaları gibidir ruhum,

Kuyu bucak soğuk bir yatak,

Sofrayı en son kaldıran abla,

Terk edilmiş bir insan,

Kaçırılmış bir tren gibi.