Arıtmadan Arındırma

Arıtmadan Arındırma

Bir an durdu bedenim ruhuma eşlik etti.
Aklım durdu sanki çekildi damarlardan
Korkular periler afakanlar sardı etrafımı
Derin bir nefes alacakken kesitirdi ciğerimi

Uzaktan duyulan sese özlemi vardı gönlümün
Taşlı topraklı çorak yollardan yürüttü efkarım
Ince ince sızlatan yaralarım animsattirdi
Yemyeşil ovalar dağlar heybetiyle seslendi

Hayat tuzaklar kurdu bana sanki
Her adımda ayrı bir cendere bırakmadı
Dost bilinene aktı aklım gene beyhude
Meğer bitecekse menfaati bir de yarenliği

Aşınırdı yollar beni toz içinde ayaklarım
Tırmandırdı beni tepelerde duran harabeye
Çıkarttı beni damına kuş sütü masasıyla
Siseden vurduk efkarını tokuştu dertler

Gecenin sessizliği ve gökyüzündeki durgunluk
İşaret fişeği sanki birşeylere gebecede
Titrek sokak lambası bir aydınlık bir karanlık
Ay ışığı vurdu çalındı gözüme yüreğimle

Bir küçük konteynırda şekillenmeye başladı hayat
Masada duran çay bile tatlandıramadı beni
Arzuları vardı bedenimin hepsi ayrı uzak
Arındırldı dizgine vurdu kalbim acıya acıya

(Serdar Faruk ALTIN 30 Nisan 2017)