Arınmak Şiiri - Vahit Kara

Bahar gözlerinde bir umut sanki,
Düştükçe dehlizinde boğulan benim.
Ne kalmışsa geriye, hayallerinden,
Hicranla toplayan çilekeş, benim.

Dideler düşerken yanaklarından,
Yıldızlar kayarken ufuklarından,
Gecenin son demi, şafaklarından,
Usanmadan güneşi bekleyen benim.

Ay değil, Yıllarca bekledim seni,
Ok oldun, sineme sapladım seni,
Yakup olup yollarda bekledim seni,
Kahrını sevgiyle besleyen benim.

Kimi unut dedi, döndü sırtını,
Kimi umut dedi, verdi sırrını,
Kimi dedi mahşer, bekle yarını,
Yarını yarim diye bekleyen, benim.

Gül kokar geçtiğin yollar seninle,
Dağlar titrer insan, böyle sevince,
Kara gözlerinin içi gülünce,
Her dertten azade arınan, benim.